Książka ciekawa z racji podejmowanego tematu. Razi mnie dziwna, nieco archaiczna maniera stylu autora, wyczuwalne aspekty epoki, w których powstawała oraz powierzchowność psychologiczna. Na jej podstawie trudno wyrobić mi sobie zdanie o Chopinie, jako osobie. Książka zachęca do pogłębienia znajomości tematu. Warto przeczytać, jeśli dopiero zaczyna się poznawać życie tego wybitnego artysty.

Książka ciekawa z racji podejmowanego tematu. Razi mnie dziwna, nieco archaiczna maniera stylu autora, wyczuwalne aspekty epoki, w których powstawała oraz powierzchowność psychologiczna. Na jej podstawie trudno wyrobić mi sobie zdanie o Chopinie, jako osobie. Książka zachęca do pogłębienia znajomości tematu. Warto przeczytać, jeśli dopiero zaczyna się poznawać życie tego...

Iwaszkiewicz zbyt często serwuje sentymentalizm i ludoojczyźniany patos w miejsce trzeźwej i pogłębionej analizy psychologicznej. Ma momenty dobre, trafne, ale uwielbienie dla kompozytora nie pozwala mu zostać bardziej przenikliwym psychologiem. Brak mu również wystarczającego ugruntowania w źródłach. Zamiast oczekiwanej większej wszechstronności w jego książce odnajdujemy ukłony w stronę ówczesnego systemu. W Chopinie widzi on „instynktownego” demokratę… Albo odnajdujemy takie kwiatki:

„Orientował się on dobrze w sile i rozmiarach rewolucji 48 roku. Czuł, że jest to początek nowej epoki. […]Orientował się w sytuacji dzięki kontaktom z demokracją polską. Nie wiemy nic o tych kontaktach[…]”. Itd. Itp. Naciąganie, tendencyjność, absurd nawet.

Gdy dochodzimy do rozdziału Sand etc. ludoojczyźniana i sentymentalno-ujmująca ciotka zamienia się w zazdrośnika rażącego manipulatorstwem, powierzchownością i małostkowością sądów, a nawet kłamliwością informacji. Kompleksy geja i prowincjonalnego pisarza czy tylko ideologiczne pragnienie obrony Chopina przed pomówieniem o jakąkolwiek niepolskość? Dziwne to, sporo najtrafniejszych opinii pisarza na temat muzyki Chopina wydaje się być echem słów Sand.

Wartość tej książki jest w komentarzach do kompozycji, których charakter Iwaszkiewicz chwyta przeważnie dobrze. Jednak momentami przydałaby mu się większa precyzja stylu, a nie upajanie własną egzaltacją. Dziwi bardzo zdawkowość z jaką Iwaszkiewicz traktuje dojrzałą i najbardziej obfitą twórczość Chopina. Najlepsze rozdziały dotyczą Warszawy i Wiednia (choć osobiście pewne rzeczy widzę inaczej),są niezłe fragmenty na temat wczesnego paryskiego życia (zdecydowanie nie należy do nich mityczna Delfinka). Później świadomy i oczytany w źródłach czytelnik zbyt często załamuje ręce.

Na koniec refleksja, której Iwaszkiewicz nie zapisał niestety z myślą o sobie. A może się mylę?

„A poza tym „zadziwiające jest, jak ludzie nic nie wiedzą” — powiada Balzac. Jak każdy inaczej widzi najbłahsze i najważniejsze zdarzenia, jak je zawsze oświetla tak, jak mu wygodnie, jak zawsze pragnie wysunąć swą postać na pierwszy plan, jak pragnie starannie ukryć interesowne pobudki, jakie go do pisania zmusiły i kazały mu w ten sposób naciągać fakty.”

Iwaszkiewicz zbyt często serwuje sentymentalizm i ludoojczyźniany patos w miejsce trzeźwej i pogłębionej analizy psychologicznej. Ma momenty dobre, trafne, ale uwielbienie dla kompozytora nie pozwala mu zostać bardziej przenikliwym psychologiem. Brak mu również wystarczającego ugruntowania w źródłach. Zamiast oczekiwanej większej wszechstronności w jego książce odnajdujemy...

Jeśli kto by chciał poznać życie Chopina takim, jakim było, a samego Fryderyka zobaczyć człowiekiem - nie posągiem, to zachęcam do lektury.
Jarosław Iwaszkiewicz dokonał rzeczy wspaniałej: napisał biografię wielkiego artysty w sposób niezwykle prosty i czytelny. Cała wiedzę zaczerpnął z niezliczonych listów Chopina do rodziny i przyjaciół oraz z listów innych ludzi piszących do pianisty, lub o nim. Autor rozbija spiżowy pomnik i wydobywa człowieka z krwi i kości, wesołego, promieniującego radością i ciekawością życia. Nie chcę tu wdawać się w szczegóły biografii Pianisty, bo nie dorównam autorowi. Chcę jedynie zaznaczyć, że w całym tekście wyczuwa się ogromną sympatię i szacunek Iwaszkiewicza do Chopina. Te cechy sprawiają, że książkę czyta się wspaniale. Mimo woli stajemy się bliskim towarzyszem doli i niedoli muzyka. Słowo muzyk to za mało, bo to Artysta w pełnym tego słowa znaczeniu. Ożywienie postaci Chopina na kartach tej książki wcale nie umniejsza wielkości artysty, ale przybliżywszy, uzmysławia nam jej prawdziwy wymiar.
Polecam wszystkim koneserom dobrej książki i muzyki.

Jeśli kto by chciał poznać życie Chopina takim, jakim było, a samego Fryderyka zobaczyć człowiekiem - nie posągiem, to zachęcam do lektury.
Jarosław Iwaszkiewicz dokonał rzeczy wspaniałej: napisał biografię wielkiego artysty w sposób niezwykle prosty i czytelny. Cała wiedzę zaczerpnął z niezliczonych listów Chopina do rodziny i przyjaciół oraz z listów innych ludzi...

Ksiazka przerosla moje oczekiwania, choc i te byly wysokie. Umiejetnie napisana, wnikliwa i ciekawa! Przez slowa Iwaszkiewicza przebija milosc do Chopina, co sprawia, ze ksiazka ta (przynajmniej dla mnie) jest znacznie bardziej wartosciowa od zdystansowanych monografii. Niemniej jednak dzielo to zaklada juz uprzednia znajomosc zycia i tworczosci Chopina, a wiec tym, ktorym ow temat jest bliski - goraco polecam!

Ksiazka przerosla moje oczekiwania, choc i te byly wysokie. Umiejetnie napisana, wnikliwa i ciekawa! Przez slowa Iwaszkiewicza przebija milosc do Chopina, co sprawia, ze ksiazka ta (przynajmniej dla mnie) jest znacznie bardziej wartosciowa od zdystansowanych monografii. Niemniej jednak dzielo to zaklada juz uprzednia znajomosc zycia i tworczosci Chopina, a wiec tym, ktorym...

Na pewno nie jest to typowa biografia, która krok po kroku opisuje życie Fryderyka. Iwaszkiewicz opisał to co go najbardziej interesowało czyli twórczość Chopina. Dla mnie jako amatora niektóre fragmenty były niezrozumiałe, zawierające pojęcia typowo muzyczne. Mimo wszystko polecam, jako biografie nie skupiającą się jedynie na zażyłości z George Sand, lecz na GENIUSZU Fryderyka.

Na pewno nie jest to typowa biografia, która krok po kroku opisuje życie Fryderyka. Iwaszkiewicz opisał to co go najbardziej interesowało czyli twórczość Chopina. Dla mnie jako amatora niektóre fragmenty były niezrozumiałe, zawierające pojęcia typowo muzyczne. Mimo wszystko polecam, jako biografie nie skupiającą się jedynie na zażyłości z George Sand, lecz na GENIUSZU...

łdz

łdz