Kiedy kilka miesięcy temu napisała do mnie autorka z pytaniem czy nie chciałabym zostać ambasadorką jej książki, od razu się zgodziłam Po pierwsze dlatego, że uważam to za spore wyróżnienie, a po drugie dlatego, że na co dzień nie czytam romansów i byłam po prostu ciekawa. Ponadto, nie czytałam nigdy książki, której motywem przewodnim był taniec, więc sporo przemawiało za tym, że historia mi się spodoba.


'Balet rozwijał zmysł równowagi, uczył panowania nad własnym ciałem, wpajał dyscyplinę i chęć dążenia do perfekcji.'


Livia jest zawodową tancerką. Występuje w teledyskach, jako statystka w filmach oraz podczas tras koncertowych gwiazd światowego formatu. Podczas jednego z tournee poznaje Jamesa Sheridana, sławnego piosenkarza.

Para z początku w ogóle się nie zauważa. Co więcej, Livia wręcz nie pała sympatią do idola nastolatek. Uważa, że woda sodowa uderzyła mu do głowy i jest przy tym arogancki i obojętny wobec ludzi, z którymi spędza większość dnia podczas prób tanecznych przed swoimi koncertami.


'Patrzyłam z bliska w jego ciemne, orzechowe tęczówki. Przełknęłam ślinę, starając się panować nad niechcianymi reakcjami swojego ciała.'


Jak to w romansie, główni bohaterowie po prostu musieli prędzej czy później zorientować się, że w tej całej niechęci jest odrobina innego uczucia. Nie zdradzę czy para ostatecznie była razem, jednak wszystko nie jest aż tak oczywiste jak się wydaje.

Podjęłam dobrą decyzję, książka mi się podobała. Cała historia przedstawiona jest z perspektywy Livii, jednak znajdziemy kilka rozdziałów Jamesa, który przedstawił swój punkt widzenia całej historii. Uważam, że to było świetne rozwiązanie. Autorka umieściła też kilka scen erotycznych, jednak nie były one niesmaczne i pasowały do całej historii.

Polecam, ponieważ pomimo faktu, że momentami książka momentami mi się dłużyła, w ogólnym rozrachunku wypada dobrze. Napisana jest lekkim językiem i czyta się ją przyjemnie.


'Podobno doceniamy coś dopiero jak to stracimy. Tak samo jest z ludźmi. Rozumiemy, jak bardzo są dla nas ważni, gdy musimy pozwolić im odejść.'

Kiedy kilka miesięcy temu napisała do mnie autorka z pytaniem czy nie chciałabym zostać ambasadorką jej książki, od razu się zgodziłam Po pierwsze dlatego, że uważam to za spore wyróżnienie, a po drugie dlatego, że na co dzień nie czytam romansów i byłam po prostu ciekawa. Ponadto, nie czytałam nigdy książki, której motywem przewodnim był taniec, więc sporo przemawiało za...