„Felicia zaginęła” to według mnie Jorn Lier Horst w wersji kanonicznej.
A zatem mamy do czynienia z powieścią kryminalną o poukładanej fabule, akcji prowadzonej w dość jednostajnym tempie, bez fajerwerków i bez epatowania brutalnością, a za to z uporządkowanym, dobrze zorganizowanym śledztwem policyjnym. Dominującą rolę oczywiście odgrywa komisarz Wisting, który wprawdzie pozbawiony jest daru doznawania cudownych olśnień, za to potrafi robić doskonały użytek ze swoich szarych komórek. Co charakterystyczne w odróżnieniu od innych bohaterów tego typu powieści, cieszy się szacunkiem i uznaniem nie tylko podwładnych i kolegów, ale również przełożonych. Może dlatego, że jest normalnym, porządnym facetem, co w tym środowisku (i nie tylko) nie jest zjawiskiem powszechnym.
Oczywiście, jak to u Horsta, wątek kryminalny przeplata się z obyczajowym, a w nim Wisting musi zmierzyć się z całkiem nową dla siebie i zupełnie nieoczekiwaną sytuacją rodzinną.
To nie jest książka, która rzuca na kolana czy jakoś specjalnie chwyta za gardło, ale jest bardzo dobrze napisana i z uwagi na to, że jak zwykle jest mocno osadzona w realnej rzeczywistości, znakomicie się ją czyta.
Moim zdaniem to jedna z lepszych powieści Horsta i spokojnie mogę ją polecić nawet tym, którzy dotąd nie mieli do czynienia z tego typu literaturą.

„Felicia zaginęła” to według mnie Jorn Lier Horst w wersji kanonicznej.
A zatem mamy do czynienia z powieścią kryminalną o poukładanej fabule, akcji prowadzonej w dość jednostajnym tempie, bez fajerwerków i bez epatowania brutalnością, a za to z uporządkowanym, dobrze zorganizowanym śledztwem policyjnym. Dominującą rolę oczywiście odgrywa komisarz Wisting, który wprawdzie...