Hotel nad Zatoką Szaleńców w Nowej Anglii to wyjątkowe miejsce nie tylko dla przyjezdnych gości, ale również dla kobiet z rodziny Bradfordów. To właśnie na tamtejszych korytarzach i w bankietowych salach przeplatają się losy kilku pokoleń, wraca się do zdawałoby się zapomnianych już wspomnień i snuje plany na przyszłość.

Rodzina Bradfordów płcią piękną stoi, a pieczę nad nią sprawuje elegancka i wyrafinowana Sara, głowa rodziny, matka i babcia, przede wszystkim jednak właścicielka hotelu, który jest jej całym życiem, bo pozwolił jej stworzyć je na nowo. Stał się jej oazą, skrytką na tajemnice, na nowo zapisaną kartką. Czym innym jest dla jej trzech córek, które marzyły, żeby wyrwać się z miejsca w którym od najmłodszych lat musiały sprzątać, pomagać w kuchni, zachowywać się cicho i być przygotowane na opuszczenie swojego pokoju, gdyby nagle okazało się, że jest nadkomplet gości. Po wielu perypetiach, złych wyborach, zaskakujących decyzjach i czasie, który wcale nie zagoił ran, ponownie w komplecie znalazły się w hotelu nad zatoką i postanowiły wyjaśnić to, co do tej pory było jednym wielkim znakiem zapytania. Okazuje się, że każda z tych kobiet skrywa tajemnice, które mają wpływ na pozostałe. W ich rozwikłaniu i pogodzeniu pomaga kolejna Bradfordówna, barwna i uduchowiona ciotka Flossie, która też ma swoje za uszami.

Holly Robinson stworzyła niesamowicie wciągającą opowieść o siostrzanej i matczynej miłości. Trudnej, ale niepowtarzalnej. To powieść o kobietach dla kobiet, z paroma powielonymi schematami, za to bez przyprawiających o ból głowy banału i tandety. W „Hotelu nad zatoką” jest wszystko to, co powinno znaleźć się w dobrej powieści obyczajowej – różnorodni bohaterowie, a każdy z nich mający swoją historię, momenty wzruszające i zabawne, świetnie poprowadzona narracja, która sprawia, że książkę z lekkością i łatwością się pochłania.

Po cudownej „Dziewczynie, którą kochałeś” Jojo Moyes, fatalnych „Pięknych złamanych sercach” Sary Barnard i wciągającym „Hotelu nad Zatoką” Holly Robinson mogę powiedzieć, że mój wakacyjny głód na powieści obyczajowe został zaspokojony i cieszę się, że po tej uczcie nie będzie mi się odbijać. Bon appétit!

Karolina Purłan