,,We wspólnym rytmie” to moje kolejne spotkanie z twórczością Jojo Moyes, ale niestety nie uważam go za udany. Co prawda historia, którą chciała podzielić się z czytelnikiem wydaje się interesująca, to wykonanie nie każdemu przypadnie do gustu. Poza tym powieść miejscami może wydawać się zlepkiem kilku historii, co dodatkowo utrudnia jej odbiór. Mamy tu bowiem opowieść o dziewczynce, która chce zostać profesjonalnym jeźdźcem poprzedzoną historią miłości jej babki i dziadka i przeplataną informacjami o technikach doskonalenia tresury koni. Następnie poznajemy losy zgorzkniałej prawniczki zmagającej się z kryzysem wiary w dzieci z tzw. patologicznych środowisk oraz z problemami osobistymi w postaci nowego związku i ciągłego odczuwania miłości do męża, z którym stara się rozwieźć. Na domiar złego niewierny mąż wprowadza się do niej i wywraca życie do góry nogami. Również pojawienie się nastoletniej Sary dodatkowo komplikuje jej poukładane życie.

Z uwagi na pasję nastoletniej Sary autorka wiele miejsca poświęciła koniom i metodom ich tresury. Największym marzeniem dziewczynki jest dostanie się do elitarnej Le Cadre Noir, do której należał jej dziadek. Od najmłodszych lat Sara ćwiczy z Boo, by móc spełnić to kosztowne marzenie. Czytelnik poznaje staje się świadkiem urzekającą historię wielkiej wieloletniej przyjaźni pomiędzy dziewczynką a koniem, która narodziła się dzięki samozaparciu i wierze w marzenia. Boo okazuje się nie tylko wyjątkowo pięknym i utalentowanym zwierzęciem, ale przede wszystkim powiernikiem sekretów i trosk swej pani. W tym kontekście nie dziwi zatem zabieg zastosowany przez autorkę powieści. Każdy rozdział otwierają cytaty ,,Hippiki, czyli jazdy konnej” Ksenofonta, które wskazują na istotę budowania relacji pomiędzy człowiekiem a koniem opartej na wzajemnym szacunku. Osoba, która chce jeździć konno powinna najpierw wzbudzić w zwierzęciu zaufanie i zapewnić go, że nie zrobi zwierzęciu krzywdy. Wielogodzinne treningi nie tylko zbliżają ku perfekcji, ale przede wszystkim budują niezwykłą więź.

Co do Nataszy mam bardzo mieszane uczucia. Momentami można współczuć jej bycia porzuconą przez męża i zamienioną na ,,lepszy model”, ale z drugiej strony przez większość czasu kobieta okazuje się pozbawioną empatii zgorzkniałą i przepełnioną złością kobietą, która nie tylko utraciła zaufanie do młodych ludzi, których sprawami się zajmuje, ale również nawet obecnego partnera nie obdarza wystarczającą uwagą. Co więcej Natasha jest osobą, która wprost uwielbia użalać się nad sobą i występować w roli ofiary i porzuconej. Zupełnie nie przyjmuje do wiadomości, że to może przez jej oziębłość i dystans kolejne związki oraz relacje z innymi ludźmi słabną i rozpadają się. Ta postać, mimo, że powinno się jej współczuć, to wywoływała we mnie całkowicie odmienne uczucia.

Podsumowując, w najnowszej powieści Jojo Moyes zaskakuje czytelnika długimi opisami technik tresury koni. Dla osób niezbyt zainteresowanych tą tematyką może okazać się to raczej mało interesujące, a wręcz nużące. Mimo tego autorka ponownie zaserwowała czytelnikowi opowieść o ludzkich problemach i zawiłych sytuacjach życiowych wymagających podjęcia trudnych decyzji. Mimo ważnych tematów, które porusza (w tym: pracoholizm mający być metodą na pokonanie traumy rozwodu, motyw niezrozumienia zachowania nastolatków i zagrożeń, które czekają na nie z rąk dorosłych) tę powieść czyta się niezwykle długo. Co prawda powieść spodobała mi się, a postaci wykreowane przez autorkę i ich problemy do mnie przemawiały, ale nie zachwyciłam się nią jak to miało miejsce w przypadku ,,Razem będzie lepiej”, czy ,,Zanim się pojawiłeś”. ,,We wspólnym rytmie” polecam przede wszystkim pasjonatom koni oraz zagorzałym fanom twórczości Moyes.

,,We wspólnym rytmie” to moje kolejne spotkanie z twórczością Jojo Moyes, ale niestety nie uważam go za udany. Co prawda historia, którą chciała podzielić się z czytelnikiem wydaje się interesująca, to wykonanie nie każdemu przypadnie do gustu. Poza tym powieść miejscami może wydawać się zlepkiem kilku historii, co dodatkowo utrudnia jej odbiór. Mamy tu bowiem opowieść o...