Tana French niewątpliwie dobiera fabułę tak, by ponad chłodnym, szarym thrillerem, ponad śledztwami, przesłuchaniami czy zbieraniem dowodów pojawił się wątek chwytający za serce, wyciskający łzy z oczu. I to najlepiej niejeden. Serwuje więc nam, owszem, szeroko rozpisaną, powolną intrygę, jednocześnie bawiąc się jednak naszymi czytelniczymi uczuciami. Kreuje bardzo dualną postać Francisa, który z jednej strony okazuje się być bohaterem szalenie porywczym, twardym i bezkompromisowym, z drugiej jednak nie przesypia nocy z tęsknoty za zmarłą Rosie lub rozczula się nad kruchością swojej kilkuletniej córeczki. Jak przystało na French, wątki zbiegają się, przeplatają, plączą, zazębiają i wzajemnie przepychają się ze sobą, by na chwilę wysunąć się na pierwszy plan, a potem zniknąć w tłumie i wyłonić się ponownie; a całą tę feerię warstw i kolorów zwieńcza rozwiązaniem, które może nie wywołuje opadania szczęk, ale zachwyca i zastanawia.

Czego brakuje mi w tej lekturze, to zbyt mało uwypuklony styl języka autorki, co jest pewnie winą słabego tłumaczenia, o czym można przekonać się, odnajdując w książce dosłowne, niepasujące tłumaczenia idiomów czy zwrotów sytuacyjnych, które powinny brzmieć zupełnie inaczej; a skoro nie brzmią, nadają niektórym scenom absurdu i odbierają im sens. Być może przez tłumaczenie, a być może z powodu nieosiągnięcia akurat w tej książce mistrzowskiej formy przez Irlandkę, prawdziwą kwintesencję stylu Tany French znaleźć można dopiero w okolicach zakończenia. A takie czekanie na stylistyczny fajerwerk męczy i troszeczkę doskwiera.

Tana French niewątpliwie dobiera fabułę tak, by ponad chłodnym, szarym thrillerem, ponad śledztwami, przesłuchaniami czy zbieraniem dowodów pojawił się wątek chwytający za serce, wyciskający łzy z oczu. I to najlepiej niejeden. Serwuje więc nam, owszem, szeroko rozpisaną, powolną intrygę, jednocześnie bawiąc się jednak naszymi czytelniczymi uczuciami. Kreuje bardzo dualną...