O charyzmatycznym mitomanie

Tytuł książki uważam za rewelacyjny, treść zaś za naprawdę dobrą. Autor starał się dotrzeć do prawdy o życiu Sat-Okha. Język sprawia czasem wrażenie zbyt suchego, zwięzłego, ale przez to szybko się czyta. Zresztą to reportaż, nie literackie arcydzieło. Czasem chciałoby się zgłębić niektóre wątki. Może się nie dało. Trochę też za mało dla mnie słów samego bohatera. I zakończenie mętne. W tym temacie to może i zrozumiałe.

Irytująca jest nota wydawnicza z okładki, że niby nie wiedzieliśmy, iż Supłatowicz konfabulował. Wielu wiedziało. Bardzo wielu. Piszący te słowa ledwo z pacholęctwa wyrósłszy zdawał sobie sprawę, że w opowieściach Sat Okha niewiele prawdy. Życiorys miał tak niby fantastyczny, jak nieżyjący również, hołubiony przez jedyną słuszną oficjalną propagandę działacz i polityk. Inny, żyjący jeszcze, także fałszował życiorys. Nie będę tu jednak mieszał polityki, wszak Supłatowicz też jej unikał. Życie płata figle, rzuca czasem po świecie, pozwala spotkać wielu ludzi, ale jeśli do życiorysu Supłatowicza dołożyło się odniesienia historyczne, geograficzne, to bujdę widać było z daleka. I określenie z noty - historyczny thriller. Ktoś tam na głowę upadł.

Nie zgadzam się, że książka zbędna. Jest tyle biografii, ludzie kupują, czytają z zainteresowaniem, a w tym konkretnym przypadku mielibyśmy rezygnować z prawdy? Dlaczego? Bo odrzemy kłamstwo z jego pięknych szat z paciorkami i pióropusza?

Młody człowiek zawsze tęskni za wolnością i sprawiedliwością. I to dawał swym akolitom Sat Okh. Otwierał oczy na inny piękny świat. Wielu chciało wierzyć w jego istnienie. Sam Supłatowicz również.

O charyzmatycznym mitomanie

Tytuł książki uważam za rewelacyjny, treść zaś za naprawdę dobrą. Autor starał się dotrzeć do prawdy o życiu Sat-Okha. Język sprawia czasem wrażenie zbyt suchego, zwięzłego, ale przez to szybko się czyta. Zresztą to reportaż, nie literackie arcydzieło. Czasem chciałoby się zgłębić niektóre wątki. Może się nie dało. Trochę też za mało dla mnie...