5/10 – PRZECIĘTNY

Splot niesprzyjających okoliczności zmusił Joe'ego Kierana, niegdyś dobrze zapowiadającego się reportera „Chicago Tribune”, do osiedlenia się w małym nadmorskim miasteczku o nazwie Terrel. Dla ambitnego dziennikarza przyzwyczajonego do pełnych sensacji wielkomiejskich tematów, praca w miejscowej gazecie oznacza skazanie na zawodową banicję. Nic więc dziwnego, że samobójcza śmierć miejscowego nastolatka rozbudza wyobraźnię młodego żurnalisty na ciekawy temat. Joe szybko odkrywa, że przypadki podobnych samobójstw zdarzały się w Terrel już wcześniej, praktycznie co roku jakiś młody człowiek skacze z pobliskiego urwiska wprost w objęcia śmierci. Częstotliwość oraz brak motywów tragicznych zgonów budzą wątpliwości Kierana, który postanawia wszcząć swoje prywatne śledztwo. Dziennikarz nie spodziewa się jednak, że skały na górze Terrela kryją w sobie mroczną tajemnicę, której początkiem było zawarte kilkanaście lat wcześniej demoniczne przymierze.

Po przeczytaniu tomiku opowiadań pt. „Igły i grzechy” stwierdziłem, że jest on ciekawym wprowadzeniem do tego, by sprawdzić jak kunszt Johna Eversona sprawdza się w formie dłuższej powieści. Naturalną koleją rzeczy było więc sięgnięcie po „Demoniczne przymierze”, pierwszą książkę autora, która otrzymała w 2004 nagrodę Brama Stokera w kategorii najlepszy debiut. Po raz kolejny okazało się (podobnie jak w przypadku „Zarażonych” Sary Langan), że laureat tego prestiżowego wyróżnienia mnie nie zachwycił. Owszem, powieść Eversona jest nieźle napisana i czyta się ją naprawdę płynnie, niemniej ja odniosłem wrażenie, że z kompilacją podobnych elementów literackiego horroru miałem już nie raz do czynienia. Małe miasteczko, mroczna tajemnica, demon, wyuzdany seks, krwawe rytuały – wszystko to już było. Przez kolejne strony tej książki przechodziłem więc z graniczącym z pewnością wrażeniem, że wiem jak potoczy się fabuła i co wydarzy się za chwilę. Szkoda, bo przewidywalna powieść grozy (jak dobrze napisana by nie była) to jak oglądanie powtórki meczu piłkarskiego, kiedy zna się już jego wynik. Niby fajnie się patrzy na strzelane gole, ale emocji jakby troszkę brakuje.

„Demoniczne przymierze” to raczej przeciętny horror i polecić go mogę tylko fanom gatunku, a w szczególności miłośnikom prozy Edwarda Lee, Grahama Mastertona lub Bentley’a Little’a. Mnie powieść amerykańskiego pisarza na kolana nie powaliła, niemniej uważam, że jest na tyle przyzwoita, by sięgnąć też po jej kontynuację. Uczynię to bez większych obaw, ale też z nadzieją, że „Ofiara” zawierać będzie w sobie więcej elementów znanych mi z „Igieł i grzechów”, gdzie Everson nie bał się eksperymentować i w wielu tekstach pokazał pokłady zachwycającej wręcz wyobraźni.

5/10 – PRZECIĘTNY

Splot niesprzyjających okoliczności zmusił Joe'ego Kierana, niegdyś dobrze zapowiadającego się reportera „Chicago Tribune”, do osiedlenia się w małym nadmorskim miasteczku o nazwie Terrel. Dla ambitnego dziennikarza przyzwyczajonego do pełnych sensacji wielkomiejskich tematów, praca w miejscowej gazecie oznacza skazanie na zawodową banicję. Nic więc...