Linia fabularna powieści skupia się na burzliwej przeszłości i złożoności umysłu głównej bohaterki, której pamięć i wspomnienia skryte są za woalem tajemnicy. Narracja, okiem protagonistki, intryguje, wzbudza niepokój i nadaje powieści gęstej atmosfery. Nieracjonalność, nie rzadko infantylność, bohaterki wprawia w konsternację, przez co czytelnik nie do końca wie, czy może zaufać kobiecie i czy jej punkt widzenia nie jest zaburzony. Odbiorcy przyjdzie się zmierzyć z podróżą po grząskim gruncie – rozpoznaniem kłamstwa i wyodrębnieniem prawdy. Caroline Eriksson manipuluje przeszłymi wydarzeniami przeplatając je wydarzeniami, które rozgrywają się w czasie teraźniejszym. Autorka wodzi czytelnika za nos, zaciekawia, aby finalnie rozczarować.

Caroline Eriksson dotyka problematyki przemocy – psychicznej i fizycznej. Jednak dobre zobrazowanie tego filaru wyszło autorce dość marnie. Sygnalizuje bowiem, że dany problem istnieje, ale nie rysuje go solidnie. Czytając powieść, można odnieść wrażenie, że autorka ślizga się po tym temacie, co początkowo wydaje się dość osobliwe, jednak z czasem wszystko rozlewa się we mgle marazmu i nudy, gdzie przeważają irracjonalne myśli protagonistki.

Wzorzec zachowań głównej bohaterki można zamknąć w ścisłych ryzach apatii zakrawającej o bierność – ciągłe rozmyślania o dzieciństwie; relacjach rodzinnych i obecnym związku, stają się nic nie znaczącym ogniwem. Caroline Eriksson wpadła w sidła powtarzalności. Zdawać by się mogło, że autorka parafrazuje wcześniej znane fragmenty powieści; powiela schematy; przedstawia podobne sekwencje. I choć zamysł jest dobry – niewyjaśnione zaginięcie; przerażający mętlik w głowie – tak wprowadzony chaos skutecznie psuje radość czytania.

W powieści ucierpiał także drugi plan – jednolici bohaterowie; mało klarowne zarysowanie scenografii; brak barwności narracyjnej. Wieńcząc lekturę czytelnik skazany jest na rozczarowanie. Mało oryginalne rozwiązanie zagadki zakrawa na sztampowość. I choć zapowiadało się obiecująco – na obietnicy się skończyło.

„Zniknięcie” jest thrillerem, który początkowo intryguje, finalnie zaś ginie w szablonowym i mało wyszukanym stylu. Choć język jest prosty, tak brakuje w nim nieco koloru i plastyczności. Niepokój, tak dobrze zarysowany w pierwszych rozdziałach, rozwiał się jak dym. Powieść niczym szczególnym się nie wyróżnia i ginie w morzu podobnych sobie powieści.

Linia fabularna powieści skupia się na burzliwej przeszłości i złożoności umysłu głównej bohaterki, której pamięć i wspomnienia skryte są za woalem tajemnicy. Narracja, okiem protagonistki, intryguje, wzbudza niepokój i nadaje powieści gęstej atmosfery. Nieracjonalność, nie rzadko infantylność, bohaterki wprawia w konsternację, przez co czytelnik nie do końca wie, czy może...