„Lato Eden” to dla mnie wielka niespodzianka. Nie podejrzewałam, że książka dla młodzieży może dotykać tematów tak „dorosłych”, trudnych i niejednoznacznych w ocenie. I bardzo dobrze, brawa dla autorki za odwagę – przecież te „dorosłe” rzeczy niestety dotykają też młodsze pokolenie.

Jess i Eden różnią się chyba pod każdym możliwym względem – jedna wygląda jak typowa outsiderka z tatuażami i ciągle zmieniającym się kolorem farby na włosach, druga jest blond pięknością niczym modelka z okładki czasopism o idealnych nastolatkach. Pierwsza jest na bakier ze szkołą, druga spełnia oczekiwania rodziny, zdobywając same najwyższe oceny. A jednak świat jest tak poukładany, że te dwie pozornie odpychające się magnesy połączyła przyjaźń. Prawdziwa.

Tym, co scementowało młodzieńczą relację, było cierpienie. Każda z nich przeżyła w swoim dość krótkim jeszcze życiu traumatyczne chwile, których nie sposób wyrzucić z pamięci, z którymi trudno dalej żyć. „Lato Eden” o tym właśnie jest – o nieradzeniu sobie z tym, co nas spotkało, o wygranych i przegranych walkach z własnymi demonami, o poświęceniu, dzięki któremu zapominamy choć na moment o własnych troskach i na pierwszy plan wysuwają się problemy przyjaciela. To lato miało należeć do Eden i jej demonów, z którymi wspólnie miały sobie poradzić. I gdy już wydawało się, że wszystko zmierza w dobrą stronę, dziewczyna pewnej nocy znika…

Dużo wzruszeń, przemyśleń i permanentny stan napięcia – to właśnie funduje nam Liz Flanagan w swojej książce, która – ręczę za to – nie jest przeznaczona tylko i wyłącznie dla młodzieży. Da sporo do myślenia Czytelnikom w różnym wieku. Mi osobiście trudno było się od niej oderwać, póki nie poznałam zakończenia. Zdecydowanie polecam!

zaczytana.com.pl

„Lato Eden” to dla mnie wielka niespodzianka. Nie podejrzewałam, że książka dla młodzieży może dotykać tematów tak „dorosłych”, trudnych i niejednoznacznych w ocenie. I bardzo dobrze, brawa dla autorki za odwagę – przecież te „dorosłe” rzeczy niestety dotykają też młodsze pokolenie.

Jess i Eden różnią się chyba pod każdym możliwym względem – jedna wygląda jak typowa...