Ciekawi mnie, jak to jest czuć się chociaż przez jeden dzień panem tworzenia rzeczywistości. Móc niczym Prometeusz lepić z gliny postacie na swoje podobieństwo i bawić się ich życiem. Rządzić ludzkim strachem, przez narzucenie z góry ustalonych reguł i od czasu do czasu łamać te same reguły w imię wyimaginowanych pomysłów.

W ten sam sposób w moich oczach twórcą stał się Jonathan Carroll pisząc wyśmienitą "Krainę Chichów". Różnica jest tylko taka, że Carroll stworzył fikcję literacką a nie zajmował się kreowaniem realnego świata. Pisarz opowiada nam historię amerykańskiego nauczyciela, który zafascynowany tajemniczym autorem książek postanawia napisać jego biografię. Aby jak najbardziej wczuć się w atmosferę, decyduje się na spisanie dzieła swojego życia w rodzinnym mieście literackiego bohatera. Jednak ani on, ani towarzysząca jemu dziewczyna, nie zdają sobie sprawy jak wielkie zagrożenie czyha na nich pośród niby tego przyjaznego miasteczka.

Jonathan Carroll zaznajamia nas z obawami ludzi zupełnie wymyślonych, takich którzy muszą kiedyś umrzeć na makabrycznym ołtarzu okrutnego pisarza. Niczym Frankenstein tworzy istoty, które jak marionetki w rękach kuglarza tańczą swój ostatni taniec. Przyglądając się temu, wszystko może się wydawać przerażające ale Carroll zadbał o to, żeby ten horror mieszał się z dużą dozą humoru. Czytając jego powieść sam zapragnąłem przez chwilę spaść prosto w tę irracjonalną krainę. Dzięki podróży do niezrozumiałego miasta uświadomiłem sobie, że czytanie książki jest jak podróż po świecie drugiego człowieka.

Zatrzymałem się dłużej przy cytacie: "Pytania są niebezpieczne, Nie ruszaj ich, będą spały. Zapytasz - zbudzisz, i znacznie więcej niż myślisz pytań powstanie". Czy to oznacza, że ciekawość w rozwiązaniu utopijnego świata może nam zaszkodzić? Być może, ale bardzo mocno zachęcam wszystkich tych którzy nie czytali "Krainy Chichów" do wypróbowania tego na własnej skórze.

Polecam tę książkę z jeszcze jednego powodu. Jest nim wizja, z jaką Jonathan Carroll przedstawia świat który nie istnieje. Świat, który czaruje ale jednocześnie przeraża, zdumiewa i rodzi podejrzenia. Jednym zdaniem, świat będący arcydziełem fikcji.

Ciekawi mnie, jak to jest czuć się chociaż przez jeden dzień panem tworzenia rzeczywistości. Móc niczym Prometeusz lepić z gliny postacie na swoje podobieństwo i bawić się ich życiem. Rządzić ludzkim strachem, przez narzucenie z góry ustalonych reguł i od czasu do czasu łamać te same reguły w imię wyimaginowanych pomysłów.

W ten sam sposób w moich oczach twórcą stał się...