Zakazany owoc

William P. Young swą powieścią „Chata” wywołał zamęt w świecie literackim. Czytelnicy podzielili się na zwolenników oraz przeciwników jego powieści. Mimo, że jedni zatracali się w jego słowach, a drudzy kwestionowali każdy wers, autor połączył obie grupy skupiając ich uwagę na osobistej relacji z Bogiem. Tematyka bytności, sensu istnienia od zarania dziejów towarzyszyła ludzkości. Pan Young po prostu zasiała ziarno, które dało obfity plon. Jednym słowem jego powieść spróbowała wpłynąć na ludzką duchowość.

Autorowi niewątpliwe tematy dotyczące ludzkiej egzystencji oraz duchowości są bliskie, więc rzeczą oczywistą było, że jego kolejna powieść o takowych będzie traktować. „Ewa” bo o niej mowa nie aspiruje do miana powieści przewartościowującej ludzkiego ducha, tak jak to określano „Chatę”, gdyż tematycznie znajduje się na drugim krańcu rozważań autora. Powieść „Ewa” w głównej mierze skupia się na początkach ludzkiego istnienia ,bazując na Piśmie Świętym oraz na błędnych interpretacjach zatruwających międzyludzkie relacje. Cóż, drodzy współczytelnicy powieść „Ewa” sukcesu swej poprzedniczki raczej nie osiągnie, gdyż za dużo jest w niej elementów fantastyczno-baśniowych, ogólnego chaosu, a za mało wartościowych przemyśleń, dążenia do określonego celu oraz możliwości zatracenia się w niej przez czytelnika. Ot, po prostu taka baśń okraszano kilkoma wartościowymi przemyśleniami oraz ciekawostkami dotyczącymi aktu stworzenia.

Kiedy na brzeg wyspy położonej pomiędzy naszym a następnym światem fale wyrzucają kontener, Jan Zbieracz znajduje w nim młodą kobietę – poobijaną, zmarzniętą i ledwie żywą. Z pomocą Uzdrowicieli i Uczonych Jan nadzoruje jej powrót do zdrowia i wkrótce odkrywa, że dzieli ona kod genetyczny z każdą znaną ludzką rasą. Nikt nie domyśla się, co będzie oznaczało jej przetrwanie .

Skąd jesteśmy? Skąd pochodzimy? Jaki jest sens i cel naszej ziemskiej wędrówki? Te jedne z fundamentalnych pytań towarzyszą ludzkości od zawsze. Być może nigdy się tego nie dowiemy, ale sama dążność do odpowiedzi na te pytania sprawia, że powstaje tak wielkie pole na własne dywagacje. William P. Young z takiej sytuacji skorzystał i spróbował przedstawić własną wizję aktu stworzenia w dużej mierze bazując na Piśmie Świętym. Sądzę, że każdy człowiek ma prawo do własnych opinii i poglądów i powinno to być jedno z niezbywalnych ludzkich praw. Dlaczego o tym piszę? Otóż powieść bazuje na chrześcijańskiej wizji stworzenia świata oraz pierwszych ludzi oraz po prostu na łączących nasz gatunek relacjach międzyludzkich. Dla chrześcijan pierwszy aspekt powieści może być oczywisty i wówczas mogą czerpać z całej powieści. Natomiast jaka rada może być dla osób innych wyznań, poglądów, czy też po prostu niewierzących?. Cóż, może nie odrzucenie powieści z powodu warstwy chrześcijańskiej, którą można wówczas potraktować jako baśń, ale skupienie się na warstwie dotyczącej ludzkich relacji.

O ile „Chata” w głównej mierze bazowała na relacjach człowieka z Bogiem, gdzie w toku powieści pojawiało się wiele trudnych pytań, natomiast warstwa fabularna była mniej istotna. W przypadku „Ewy” właśnie warstwa fabularna jest bardzo rozbudowana, co paradoksalnie zakłóca odbiór powieści. Nawet pokuszę się o stwierdzenie, że książka do połowy może być odstręczająca z powodu zbytniej ilości chaosu, który wkrada się do początków powieści, bardziej przypominających fantasy niż powieść o wartościach. Przestrzenie między światami, portale, dziwne istoty, tajemnicza społeczność, a wszystko okraszone dużą warstwą enigmatyczności. Oczywiście w pewnym momencie zaczynamy rozumieć sens fabularny powieści, ale dochodzimy do wniosku, że ta warstwa fantasy była w ogóle nie potrzebna. Przyznam się szczerze, że podczas czytania części dotyczących fabularnych wydarzeń w czasie rzeczywistym bohaterów, myślami pragnąłem fragmentów dotyczących wydarzeń w Edenie, bo w nich tkwi istota powieści.

Odnośnie warstwy nazwijmy ją biblijnej nie doświadczymy jakiegoś wielkiego szoku, czy przewartościowania naszego życia. Autor w dużej mierze opera się na przekazie biblijnym, tylko w kilku kwestiach dostarczając własnych interpretacji wydarzeń w akcie stworzenia. Proces odwrócenia się od Boga nie wywołało zjedzenie zakazanego owocu (w Biblii nie podaje się, że to było jabłko), gdyż to był skutek już istniejącego procesu. Również rola węża zdaniem autora była jedynie skutkiem wcześniej istniejącego procesu. Proces ten zapoczątkowało odwrócenia się Adama w jedynym możliwym kierunku, gdzie nie mógł widzieć miłosiernego oblicze Boga, czyli w głąb siebie, gdzie poczuł się samotny. „Odwrócił się w głąb siebie”, cóż czy w nie w tym tkwi istota naszej samotności oraz niedostrzegania tego co na zewnątrz.

Jak sam tytuł wskazuje, powieść w dużej mierze dedykowana jest nie tylko Ewie, ale ogólnie kobietom. Autor z własną wizją odwrócenia się człowieka zapoczątkowaną przez Adama próbuje nie co zdjąć stygmatyzację jaką uległy kobiety, „bo przecież Ewa podała jabłko”. Owszem autor nie wybiela postaci Ewy do końca, ona również uległa odwróceniu, ale sugeruje, że wina była raczej obopólna. Tym samym twierdząc, że błędna interpretacja tych wydarzeń doprowadziła do tego, że cała historia ludzkości miała i ma patriarchalny wymiar. Jest w tym pewna doza prawdy, ponieważ kobiety i mężczyzn powinny łączyć jednakowo równe relacje, gdyż „jedno w drugim się dopełnia”.

Ostatni rozdział powieści jest swoistego rodzaju szokiem fabularnym, gdyż autor podważa całą otoczkę fabularną powieści. Chociaż pod koniec powieści autor również w warstwie biblijnej tworzy interpretacyjny miszmasz. Czyżby to był jedynie wytwór chorego umysłu? Miejmy nadzieję, że nie, bo jaki byłby sens tego wszystkiego, jeśli nie istniałaby obietnica, że po tej drugiej stronie jednak coś na nas czeka.

Podsumowując, tym razem raczej powieść William Younga przejdzie bez echa jako fantasy baśń bazująca na Biblii jedynie okraszona kilkoma interesującymi interpretacjami.

Zakazany owoc

William P. Young swą powieścią „Chata” wywołał zamęt w świecie literackim. Czytelnicy podzielili się na zwolenników oraz przeciwników jego powieści. Mimo, że jedni zatracali się w jego słowach, a drudzy kwestionowali każdy wers, autor połączył obie grupy skupiając ich uwagę na osobistej relacji z Bogiem. Tematyka bytności, sensu istnienia od zarania...