Mam ostatnio szczęście do trudnych książek. „Chatę” czytałem na długo przed powstaniem filmu, bardzo mi się podobała. Zauroczony „Chatą” sięgnąłem po „Rozdroża”. Ta druga książka okazała się jeszcze bardziej „odjechana” niż „Chata” i oczywiście też bardzo mi się podobała. Dlatego, gdy tylko się dowiedziałem, że W.P. Young napisał trzecią książkę pt. „Ewa” nie mogłem się doczekać kiedy ją kupię i przeczytam. Zacząłem czytać no i …. zong. Nie mogę powiedzieć, że się rozczarowałem – no może trochę – ale „Ewa” to już nie to samo. Niby tematyka podobna, ale jakoś nie przypadła mi do gustu. Co do „Chaty” były zarzuty jak można przedstawiać Boga jako kobietę. Przecież nikt Boga nie widział, a jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo. Uznałem więc Boga-kobietę jako wizję autora i nie przeszkadza mi to, wręcz podoba mi się odwaga wizji autora. W „Ewie” jednak zauważyłem opisy niezgodne z treścią Biblii i to mnie trochę zraziło. Niby można użyć tego samego tłumaczenia co do Boga-kobiety, że to tylko wizja autora, jednak mnie to do gustu nie przypadło. Oczywiście nigdzie W.P. Young nie mówił, że opisuje Biblię i jest jej wierny. Dla mnie książka zaczęła nabierać barw po 150 stronie. Są w niej także fajne opisy, ciekawe przemyślenia, ale niestety nie będę do niej zachęcał z takim entuzjazmem jak robiłem to z „Chatą” i „Rozdrożami”. Na pewno książka nie jest łatwą lekturą i taką „do poduszki”.

Mam ostatnio szczęście do trudnych książek. „Chatę” czytałem na długo przed powstaniem filmu, bardzo mi się podobała. Zauroczony „Chatą” sięgnąłem po „Rozdroża”. Ta druga książka okazała się jeszcze bardziej „odjechana” niż „Chata” i oczywiście też bardzo mi się podobała. Dlatego, gdy tylko się dowiedziałem, że W.P. Young napisał trzecią książkę pt. „Ewa” nie mogłem się...