Przyznam szczerze, że od lektury tej książki minął już jakiś czas, jednakże w końcu (chyba po trzech miesiącach - powieść tę czytałam kilka dni po jej premierze) mam chwilę by móc napisać o niej słów kilka. Czy okazała się ona równie kontrowersyjna, jak jej tytuł?

Podczas pobytu w pewnym obozie koncentracyjnym jedna z Żydówek, niejaka Gizela rodzi dziecko. Żydówka poddawana jest na co dzień przeróżnym eksperymentom ze strony Nazistów, stąd też obawia się o losy noworodka. Za wszelką cenę stara się je chronić, choć w jej sytuacji jest to naprawdę niełatwy orzech do zgryzienia. Widząc jej determinację i miłość, jedna z pielęgniarek, Daniela poświęca jej chwilę uwagi i zaczyna opowiadać historię sprzed kilkunastu wieków o pewnej młodej dziewczynie, która znalazła się w podobnej sytuacji. Pytanie tylko, jak wiele wspólnego historia młodej Elżbiety będzie miała z życiem więźniarki?

Violetta Domagała to z zawodu prawniczka, a z zamiłowania początkująca pisarka. Jej hobby to m.in. : mediewistyka, egiptologia, archeologia śródziemnomorska, podróże, prawo międzynarodowe i języki obce. Zadebiutowała w 2017 roku powieścią historyczną pt "Zamordować dziecko".

Jak już wielokrotnie tutaj wspominałam zawsze z wielką chęcią czytam wszelkie debiuty, a już szczególną uwagę poświęcam tym, które napisane są przez polskich autorów, wszak dobrych pisarzy nigdy dość, a jak ich nie szukać, niżeli nie poprzez czytanie debiutantów? ;-) "Zamordować dziecko" to debiut literacki autorki, wokół której w ostatnim czasie "narobiło się" wiele szumu i zastanawiam się tylko, dlaczego? Co takiego złego jest w tej książce, że zrównano ją niemalże z błotem? A może to ja po prostu nie mam zbyt dobrego gustu czytelniczego i podoba mi się byle co? ;-) Takie pytania często towarzyszą mi przez ostatnie dni i doprawdy ciężko jest mi jednoznacznie na nie odpowiedzieć bowiem osobiście bardzo podobała mi się ta książka i jak zaznaczyłam na wstępie tego postu, czytałam ją trzy miesiące temu (albo i jeszcze później, w każdym razie krótko po jej premierze...).

To jasne, że język jakim posługuje się autorka nie jest idealny, ale nie zapominajmy, że jest to w końcu jej debiutancka książka, a jak doskonale wiemy, każdy debiut ma to do siebie, że posiada wady. Osobiście nie mam nic do zarzucenia bowiem język ten idealnie oddawał klimat ówczesnych epok, zarówno tej opisywanej na początku, jak i późniejszej, przedstawiającej losy młodej Elżbiety, która żyła w czasach XVI wieku.
Poza tym, jakiego języka miała używać ta biedna młoda dziewczyna w rozmowach ze swoim wstrętnym, okrutnym ojcem, którego jedynym celem w życiu było ubliżanie innym, a szczególnie swoim najbliższym? Jakiego języka miałby używać owy ojciec, człowiek pozbawiony jakiejkolwiek kultury osobistej? Zresztą, o jakiej kulturze mowa u osoby, która z chęcią zabiłaby swoją rodzinę? Te pytania również zadaje osobom, które czytały tylko te konkretne fragmenty książki, nie skupiając się (chyba?) za bardzo na jej całości. Doprawdy na naszym rynku istnieje wiele gorszych pozycji, do których można byłoby się przyczepić.
Ok, być może zbyt obszerne opisy przyrody, krajobrazu wokół, czy też samych postaci nie każdemu mogą się spodobać, jednakże mnie osobiście one w żaden sposób nie zanudziły.
Zaznaczam również (i pewnie zrobię to jeszcze nie raz), że nie chcę mieć nic wspólnego z całym tym szumem toczącym się wokół autorki. Wyrażam tylko i wyłącznie swoje zdanie.

Głównym wątkiem w powieści jest historia młodej Elżbiety, która żyła za czasów panowania Jagiellonów. Jej historia od samego początku była skomplikowana i trudna do zrozumienia. Wychowywana w patologicznej i wielodzietnej rodzinie, jako jedna z wielu nie miała łatwego startu w życiu. Zamiast poświęcaniu się sobie/nauce/swoim własnym rozrywkom zmuszona była każdego dnia, od świtu do nocy prowadzić dom i zajmować się gospodarstwem wokół. Dodatkowo, żyjąc pod jednym dachem z tak bezwzględną i bestialską osobą, jak jej ojciec, Elżbieta nie widziała żadnego sensu w swoim życiu. Po latach wiecznej hańby postanawia zmienić swoje życie, z dala od rodziny i ciągłych problemów. Sęk w tym, że przeszkadza jej w tym dziecko, którego się spodziewa. Młoda kobieta w dość egoistyczny sposób postanawia pomóc losowi i pozbyć się "problemu". Pytanie tylko, czy wyjdzie jej to na dobre?

"Zamordować dziecko" porusza trudny i jakże kontrowersyjny temat dzieciobójstwa. Temat niewątpliwie trudny i mało komentowany w dzisiejszym świecie, w którym wydawać by się mogło, że nie istnieją już żadne tematy tabu. A jednak. Książka ta jest idealnym przykładem tego, jak wiele jeszcze jako społeczeństwo mamy do poznania i przede wszystkim do zrozumienia (albo chociaż starania się zrozumieć...).

Książkę tę polecam Wszystkim lubującym się w takich klimatach, a także tym, którzy cenią sobie dość kontrowersyjne tematy, po lekturze których w głowie panuje istna burza mózgu. Bez wątpienia jest to bowiem lektura skłaniająca do wielu refleksji, szczególnie tych smutnych w odbiorze... Szczerze polecam!

Przyznam szczerze, że od lektury tej książki minął już jakiś czas, jednakże w końcu (chyba po trzech miesiącach - powieść tę czytałam kilka dni po jej premierze) mam chwilę by móc napisać o niej słów kilka. Czy okazała się ona równie kontrowersyjna, jak jej tytuł?

Podczas pobytu w pewnym obozie koncentracyjnym jedna z Żydówek, niejaka Gizela rodzi dziecko. Żydówka...