Lubię powieści historyczne i czasem daję szansę tytułom i nazwiskom kompletnie mi nieznanym. Zwłaszcza w przypadku tych fragmentów dziejów, które interesują mnie bardziej od innych. Zwykle to wtopa, czasem jednak trafia się tytuł wart lektury. No i tym razem się niestety nie udało, porzuciłem lekturę cirka w 1/4. Przede wszystkim konstrukcja bohaterów, dialogi i warsztat stricte literacki to bardzo słabe aspekty, również sama fabuła to przykład na banalność i nudę. Próba implementacji wiedzy historycznej bardzo często niezgrabna. Wszystko to razem spinają uzupełniające się pojęcia w rodzaju: naiwność, pretensjonalność, infantylizm i nieporadność, dając najbardziej klasyczny przykład pensjonarskiej narracji. Regulaminowe, grafomańskie "muszem, bo się uduszem".

Pewnym ostrzeżeniem powinien być dla mnie tytuł. Użycie frazy, która już od jakiegoś czasu uważana jest za nieprawdziwą w kontekście historycznym, przez autora pretendującego do miana znawcy tematu, jest podwójnie słabe. Raz, że to nieprawda, dwa, że sugeruje "taniość" podejścia do tematu.

Do tego wszystkiego lektor, Jakub Kamieński, próbował nadać rzeczy wymiar aktorski i czynił to niestety bardzo niezgrabnie.

To zdecydowanie słaba literatura.
3/10

Lubię powieści historyczne i czasem daję szansę tytułom i nazwiskom kompletnie mi nieznanym. Zwłaszcza w przypadku tych fragmentów dziejów, które interesują mnie bardziej od innych. Zwykle to wtopa, czasem jednak trafia się tytuł wart lektury. No i tym razem się niestety nie udało, porzuciłem lekturę cirka w 1/4. Przede wszystkim konstrukcja bohaterów, dialogi i warsztat...

Książka bardzo infantylna w początkowej fazie , po przekroczeniu połowy jest już zdecydowanie lepiej, a końcowa część powieści na tyle wzbudziła moje zainteresowanie, że czekam na kolejny tom.
Opisów rzeczywiście dużo - jak wspomina jedna z opinii na LC, ale niestety opisów nic nie wnoszących dla umiejscowienia powieści w czasie i przestrzeni. Opis posiłku (na przykład spożywanego wspólnie przez Eleonorę i Rajmunda) składa się z opisów wyglądu poszczególnych osób spożywających posiłek skupiając się na ich fizjonomii, nie wspominając praktycznie o tym w co i jak są ubrani, przedstawieniu wyglądu i architektury otoczenia, ani nawet tego co i w jaki sposób jedzą. Akcja powieści mogłaby się toczyć w dowolnym miejscu (w Europie),w dowolnym okresie średniowiecza (a może nawet i później) i czytelnik nie zauważyłby różnicy.
Z dobrych stron momentami ciekawe i zabawne dialogi (m.in Rajmunda z Tuluzy z Eleonorą Akwitańską),toczone jednak w sposób, który można by raczej przypisać osobom z mentalnością i sposobem myślenia charakterystycznym dla wieku dwudziestego, a nie średniowiecza.
Dobrze również odzwierciedlona jest rzeczywistość "polityczna" ówczesnej Europy.
Autorka skupiła się również mocno na tym by przedstawić sytuację jednostki za równo ze społecznych wyżyn jak i nizin i co moim zdaniem dość dobrze jej się udało. Ukazuje jak mało znaczył człowiek w tamtych czasach, w szczególności jeśli był z pospólstwa. Czasy były brutalne i bezwzględne, i autorce udało się to dość wiarygodnie ukazać. Przeciąganie niektórych "nie przyjemnych" sytuacji (jak dla mnie osoby z innej epoki i innej rzeczywistości) graniczyło wręcz z sadyzmem wobec czytelnika - z drugiej strony takie były czasy i ludzie żyli z tym na co dzień.
Książka może i zasługiwałaby na nieco wyższą notę, ale niestety nie udało mi się bardziej związać emocjonalnie z postaciami z powieści (a przynajmniej z częścią z nich).

Książka bardzo infantylna w początkowej fazie , po przekroczeniu połowy jest już zdecydowanie lepiej, a końcowa część powieści na tyle wzbudziła moje zainteresowanie, że czekam na kolejny tom.
Opisów rzeczywiście dużo - jak wspomina jedna z opinii na LC, ale niestety opisów nic nie wnoszących dla umiejscowienia powieści w czasie i przestrzeni. Opis posiłku (na przykład...

Oj. Wiedza to trochę za mało. Ni to powieść ni to książka popularnonaukowa. Ciężko się czyta, pomimo, że temat daje bardzo dużo możliwości. Również interesuję się tematem "Katarów" dlatego z dużymi oczekiwaniami sięgnąłem po tę pozycje. Rozczarowanie to delikatne określenie. Odradzam!!

Oj. Wiedza to trochę za mało. Ni to powieść ni to książka popularnonaukowa. Ciężko się czyta, pomimo, że temat daje bardzo dużo możliwości. Również interesuję się tematem "Katarów" dlatego z dużymi oczekiwaniami sięgnąłem po tę pozycje. Rozczarowanie to delikatne określenie. Odradzam!!

Powieść historyczna dla młodzieży. Bardzo infantylna. Szkoda, był potencjał, ale coś poszło nie tak.

Powieść historyczna dla młodzieży. Bardzo infantylna. Szkoda, był potencjał, ale coś poszło nie tak.

Ci co śledzą historyczne książki, wiedzą jakimi czasami było średniowiecze. Mroczny okres, w którym walka religijna przeplatała się z podbojami i krucjatami. Violetta Domagała umiejscowiła akcję swojej książki właśnie w takim okresie w średniowiecznej Europie Zachodniej, a konkretniej autorka prowadzi akcję swojej książki na przestrzeni XII i XIII wieku. Wszystko rozpoczyna się, kiedy Eleonora Akwitańska, wyrusza do Kastilli, aby wybrać nową królową Francji, którą okazuje się jej wnuczka. Jednocześnie mamy okazję poznać co nieco ze sprawy katarów, którzy wbrew zadowoleniu głowy Kościoła Katolickiego rozprzestrzeniali swoją wiarę.



Historia opowiada o dawnych czasach, roli kobiety, której losy są zaplanowane z góry przez rodzinę, szepty duchownych. Poruszane są tutaj bardzo znane małżeństwa, zawierane jako kontrakty między rodami czy jako umowy polityczne. To za co naprawdę polubiłam tę powieść to postać Blanki Kastylijską, którą autorka przedstawia tutaj jako młodą i dopiero początkującą królową. Ogólnie bardzo interesuję się postacią Blanki Kastylijskiej i bardzo lubię tą postać historyczną. Ciesze się, że pojawiła się w tej powieści, ponieważ na pewno zadziałało to na plus dla tej jakże barwnej i dobrze napisanej historii.



Jednak prócz 12- letniej Blanki poznajemy głównie jej babkę Eleonorę Akwitańską. Dzięki podróży, w którą wyruszyła, aby wybrać królową Francji zostaje nam przybliżona jej postać, która również przypadła mi do gustu, lecz jednak nie aż tak jak Blanka. Podczas wspomnianej wyprawy zostaje nam przybliżona nie tyle postać, co jej przeszłość.



Kolejnym plusem, a raczej kolejną rzeczą, którą na pewno należy pochwalić, prócz stylu oczywiście to sama wiedza i rozeznanie w temacie autorki. Już samo napisanie tak okazałej książki zasługuje na podziw, jednak samo podejście do tematu i dokopanie się do niektórych informacji historycznych jest naprawdę godne podziwu. To niezwykle trudne i czasochłonne, dlatego uważam, że jest to godne podziwu! Nie wyobrażam sobie ile autorka czasu na to poświęciła. Już samo to może świadczyć o poziomie książek.



Czy polecam książkę? Nie wszystkim, a jedynie osobom, które naprawdę interesują się historią i lubią pozycje z obszerną ilością opisów. Mnie powaliła, po przeczytaniu, chciałam od razu sięgnąć po kolejną część, lecz pozostało mi uzbroić się w cierpliwość.



Podsumowując, serdecznie polecam tą niesamowitą książkę szczególnie tym, co lubią historyczne pozycje oraz dla tych, którzy lubią okres średniowiecza :) Jest to ekscytująca powieść, która sprawi, że spędzony z nią czas nie będzie stracony!

Za możliwość przeczytania dziękuję Novae Res!

Ci co śledzą historyczne książki, wiedzą jakimi czasami było średniowiecze. Mroczny okres, w którym walka religijna przeplatała się z podbojami i krucjatami. Violetta Domagała umiejscowiła akcję swojej książki właśnie w takim okresie w średniowiecznej Europie Zachodniej, a konkretniej autorka prowadzi akcję swojej książki na przestrzeni XII i XIII wieku. Wszystko rozpoczyna...

36/52/2020
"Zabijcie wszystkich. Bóg swoich rozpozna. Żądza" Tom 1 Violetta Domagała Novae Res
#recenzja


Przeszłość niczym czarno-biały film składa się z blasków i cieni. A każda epoka historyczna obarczona jest czynami, które stanowią wielką plamę na honorze rodzaju ludzkiego i których powinniśmy się wstydzić na wieki.

O takim mrocznym okresie w średniowiecznej Europie Zachodniej, a dokładniej o wydarzeniach, które były początkiem tego okresu, które stały się iskrą, która wywołała wielki pożar, który pochłonął wiele ludzkich istnień mówi
Violetta Domagała w swojej powieści "Zabijcie wszystkich. Bóg swoich rozpozna, pierwszym tomie serii pt. "Żądza".

Powieść obejmuje wydarzenia na przełomie XII i XIII wieku. Wtedy to najpotężniejsza kobieta ówczesnej Europy, Eleonora Akwitańska, wyrusza w podróż do Kastylii, by wybrać wnuczkę, której przeznaczeniem będzie zostanie królową Francji.
Powieść porusza także sprawę katarów, którzy w tamtym okresie byli bardzo aktywni w szerzeniu swojej wiary, szczególnie na terenie Langwedocji, a którzy byli naturalnymi wrogami Kościoła Katolickiego i zadrą w sercu ówczesnego papieża Innocentego III. Autorka w barwny i jakże realistyczny sposób przedstawia zdarzenia, które stały się bezpośrednim przyczynkiem eksterminacji katarów.

Powieść pani Violetty jest wspaniałą, fascynującą podróżą do średniowiecznej Europy. Wraz z bohaterami "Żądzy" zwiedzamy zamki Kastylii, Anglii czy Francji, zaglądamy do Rzymu, a nawet Konstantynopola.

Jest to opowieść o losie i przeznaczeniu młodziutkich dziewczyn jakie zostało im narzucone z góry przez rodziców. O małżeństwach zawieranych dla korzyści politycznych, o wyraźnych dysproporcjach w społeczeństwie między biednymi a bogatymi, między wiarą, a słowami uznanymi za herezję, o pogardzie i nienawiści, które prowadzą do zbrodni i wojen, o samotności, o tęsknocie, o miłości, i o dobrych ludziach, którzy na przekór złu wokół starają się postępować słusznie.

Moje serce podbiły szczególnie trzy postacie kobiece, a mianowicie: Blanki Kastylijskiej, młodziutkiej dziewczyny, wnuczki Eleonory Akwitańskiej, przyszłej królowej Francji, Rii, jej dwórki i wiernej służącej, a także Ermessendy, która zdobyła moje serce swoją dobrocią i radością życia, a jej smutny los złamał mi serce.

Na uwagę i zasłużony podziw zasługuje wiedza autorki i lekkość z jaką przedstawia nam losy bohaterów średniowiecznej Europy Zachodniej.

"Zabijcie wszystkich. Bóg swoich rozpozna" to wspaniała, napisana z rozmachem i dokładnością pod względem historycznym, językowym historyczna powieść, z barwnymi bohaterami, zarówno tymi pozytywnymi, jak i negatywnymi, których losy zaciekawią każdego czytelnika i pozostawią po sobie ślad w postaci wielu emocji i wzruszeń w trakcie lektury. Jest to historia, która podbije serce każdego miłośnika historii, ale także i tych, którzy nie pałają zbytnią namiętnością ku niej.

Cieszę się, że wreszcie udało mi się na spokojnie przysiąść do tej wspaniałej powieści, i że miałam przyjemność przenieść się na parę chwil w przeszłość. Czekam z niecierpliwością na kolejne tomy i polecam Wam wszystkim "Żądzę" ! Moja ocena to mocne 10/10 !!! 💙💙💙

36/52/2020
"Zabijcie wszystkich. Bóg swoich rozpozna. Żądza" Tom 1 Violetta Domagała Novae Res
#recenzja


Przeszłość niczym czarno-biały film składa się z blasków i cieni. A każda epoka historyczna obarczona jest czynami, które stanowią wielką plamę na honorze rodzaju ludzkiego i których powinniśmy się wstydzić na wieki.

O takim mrocznym okresie w średniowiecznej...

Nie....za dużo tych opisów

Nie....za dużo tych opisów

Znakomita książka - wreszcie styl z...oddechem pełną piersią. Dzięki autorce "byłem tam gdzie mnie poprowadziła" i to z takim zapałem, który trudno porównać do innych autorów. Bernard Cornwell, Elizabeth Chadwick i wreszcie ... Violetta Domagała! Książki nie przeczytałem, a wręcz "pochłonąłem" - czekam na tom drugi i mam problem co teraz czytać. Wpadłem w sieć wspaniałej opowieści i...czekam z niecierpliwością na część drugą.
Autorce gratuluję z całego serca, a wszystkim, którzy chcą przeżyć "coś nowego" w pełni polecam - Violetta Domagała - czytajcie i cieszcie się podróżą w odległe czasy - witamy w czasach niespotykanej walki, spisku oraz miłości czyli w średniowieczu :-)

Znakomita książka - wreszcie styl z...oddechem pełną piersią. Dzięki autorce "byłem tam gdzie mnie poprowadziła" i to z takim zapałem, który trudno porównać do innych autorów. Bernard Cornwell, Elizabeth Chadwick i wreszcie ... Violetta Domagała! Książki nie przeczytałem, a wręcz "pochłonąłem" - czekam na tom drugi i mam problem co teraz czytać. Wpadłem w sieć wspaniałej...

Lubię od czasu do czasu przeczytać coś historycznego, ale żeby było to jeszcze napisane prostym i przystępnym językiem a fabuła nie zagmatwana, aby nie pogubić się kto z kim, kto skąd, etc. Zaiste taka właśnie jest 📕 powieść Violetta Domagała - Strona Autorska ZABIJCIE WSZYSTKICH, BÓG SWOICH ROZPOZNA. TOM 1 ŻĄDZA. Powieść opisującą historię Europy Zachodniej na przełomie XII/XIII w. Czytało mi się nadzwyczaj lekko, przyjemnie i szybko jak na 609 stron. 😉 Nie pogubiłam się w wątkach za co chwała autorce. ☺️ Piękne opisy, mnie urzekł m.in. opis oczu Eleonory:

„zmrużyła oczy koloru akwitańskich winorośli soczyście rozkwitających podczas wczesnej wiosny, kiedy wybudzają się one z zimowego uśpienia ”.

Ale kim jest owa Eleonora? Eleonora Akwitańska to najpotężniejsza kobieta ówczesnej Europy, która wyrusza w podróż do Kastylii by wskazać przyszłą królową Francji. Wybór pada na jej wnuczkę Blankę, 12-letnią córkę Leonor (córki Eleonory) oraz Alfonso, króla Kastylii. Blanka wyrusza z księżną w dalszą drogę. To co najwspanialej mi się czytało to opisy rozmów Blanki z babcią, takie prawdziwe, bez wywyższania się i powoływania na funkcję, którą księżna pełniła. Taka rozmowa babci z wnuczką i opowiadnie historii życia. Tymczasem w Langwedocji większość możnowładców udziela wsparcia katarskiej społeczności. Fakt ten jeszcze bardziej bulwersuje papieża Innocentego III, który zamierza definitywnie rozprawić się z tym problemem. Chwała za przypisy, którymi uraczyła nas p. Violetta. Dzięki nim mamy możliwość zagłębienia się w dane postaci i sytuacje, które mają miejsce, co czyni całą książkę jeszcze bardziej zrozumiałą dla laików historycznych takich jak ja 😉

Lubię od czasu do czasu przeczytać coś historycznego, ale żeby było to jeszcze napisane prostym i przystępnym językiem a fabuła nie zagmatwana, aby nie pogubić się kto z kim, kto skąd, etc. Zaiste taka właśnie jest 📕 powieść Violetta Domagała - Strona Autorska ZABIJCIE WSZYSTKICH, BÓG SWOICH ROZPOZNA. TOM 1 ŻĄDZA. Powieść opisującą historię Europy Zachodniej na przełomie...

Druga książka Violetty Domagały
„Zabijcie wszystkich,Bóg swoich rozpozna.Tom I Żądza” to nie tylko kawałek świetnie opisanej historii Francji przełomu XII i XIIIw,ale przedewszystkim opowieść o żądzy w każdym wymiarze. Żądza władzy trawi królów, ich żony,matki,nałożnice, zauszników. Żądzą władzy nad rzeszą ludzkich dusz i nie tylko pała papież Innocenty III,największy heretyk spośród następców św.Piotra.
Żądza wpływów i bogactwa stanowi sens życia możnowładców płci obojga.
Żądza chleba i rozrywek pozostaje dla spracowanego ludu.
Księżniczki dwórki pragną miłości rycerzy rodem z romansów.
Znużeni żołdacy wykorzystują każdą wolną chwilę na doczesne uciechy w ramionach tanich kobiet…
Wszechobecna żądza nadaje kolorytu opisanym w powieści postaciom historycznym. Na kartach książki jawią się jako autentyczni ludzie przeżywający rozterki,niepowodzenia,upadki i wzloty oraz osobiste tragedie.
Bardzo wyraziście zarysowane są chociażby postaci Eleonory Akwitańskiej, mlodziutkiej Blanki Kastylijskiej, Rajmunda hrabiego Tuluzy czy Innocentego III. Pojawia się zarys ideologii albigensów,na którego rozwinięcie w kolejnych tomach niecierpliwie czekam.
Tom pierwszy jest swoistym wprowadzeniem w tło historyczne,związki i zależności pomiędzy rodami panującymi Europy Zachodniej schyłku XIIw.
Otrzymujemy piękną,pełną różnorodności panoramę głównie francusko-hiszpańskiego społeczeństwa i nastrojów w nim panujących.
Obserwujemy naridziny i rozwój ruchu katarów, zarys procedur wstępowania w ich szeregi, zarys samej ideologii oraz nastroje społeczne,związane z tym ruchem.

Książka jest wielowymiarowa, interesująca, wciągająca i napisana bardzo zgrabnie. Nie ma w niej zgrzytów,stylizacja językowa jest bardzo udana.
Subiektywnie odczuwałam pewne niedogodności podczas lektury związane ze zbyt małą czcionką,ale nie mają one wpływu na ogólną ocenę.

Zwykle zamieszczam cytaty,które szczególnie utkwiły mi w pamięci,ale tym razem musiałabym przepisać 1/3 powieści 😉

Violu,dziękuję za możliwość przeczytania książki i niecerpliwie czekam na kolejne części.

Druga książka Violetty Domagały
„Zabijcie wszystkich,Bóg swoich rozpozna.Tom I Żądza” to nie tylko kawałek świetnie opisanej historii Francji przełomu XII i XIIIw,ale przedewszystkim opowieść o żądzy w każdym wymiarze. Żądza władzy trawi królów, ich żony,matki,nałożnice, zauszników. Żądzą władzy nad rzeszą ludzkich dusz i nie tylko pała papież Innocenty III,największy...