Ho ho! Jakie to jest zakręcone! Przeczytawszy "Białe Jabłka" miałem do tej powieści tylko jedno zastrzeżenie, mianowicie zakończenie. Jakoś mi nie pasowało, wydawało mi się urwane. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałem że mam do czynienia z dylogią. Czym prędzej więc sięgnąłem po jej kontynuację czyli "Szklaną zupę". I co? Jest jeszcze dziwniej! Carroll mnoży dziwności, surrealizmy i absurdy w tempie wprost proporcjonalnym do tempa czytania. Każdy kolejny rozdział to małe zaskoczenie, nie wiadomo czego się spodziewać. Właściwie na każdej kolejnej stronie możemy dostać coś jeszcze bardziej zwariowanego i nie mamy pewności z czym jeszcze autor nam tu wyskoczy. Światy snów, na granicy snów, zaświaty, na granicy zaświatów, światy w światach, czy w jakiej tam jeszcze konfiguracji da się wymyślić! No i ta koncepcja Boga którą autor już w "Białych jabłkach" mnie kupił. Trudno powiedzieć która część jest lepsza. Może minimalnie ta poprzednia jest lepsza, a na pewno przystępniejsza, takie mam wrażenie, jest bowiem bardziej uporządkowana i łatwiejsza w czytaniu. Podczas gdy w "Szklanej zupie" autor wprowadza nowe postacie, bardziej skacze po różnych wątkach, no i mnoży wszelkie niezwykłości. Powieść nie pozbawiona również paru ciekawych aforyzmów (jak to u Carrolla), rozbawiająca swoimi absurdami, a ostatecznie nawet i wzruszająca. Materiał na trzecią część też by się znalazł, choć podejrzewam że autorowi trudno byłoby dorównać temu co już stworzył. Ewentualnie by przeszarżował ze swoją wyobraźnią, co można też w pewnym sensie powiedzieć i o "Szklanej zupie", bowiem to naprawdę "jazda po bandzie" wyobraźni i nie każdemu musi się podobać.

Ho ho! Jakie to jest zakręcone! Przeczytawszy "Białe Jabłka" miałem do tej powieści tylko jedno zastrzeżenie, mianowicie zakończenie. Jakoś mi nie pasowało, wydawało mi się urwane. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałem że mam do czynienia z dylogią. Czym prędzej więc sięgnąłem po jej kontynuację czyli "Szklaną zupę". I co? Jest jeszcze dziwniej! Carroll mnoży dziwności,...