"- wychodzę - oznajmiam. - W razie czego wiecie, gdzie rosnę. Jestem zajęty, muszę zrzucić liście. Jesień, rozumiecie. Pełne gałęzie roboty. "

Ci co przeczytali tom I już pewnie łatwo się domyślili, że dwójka zaczyna się w momencie zakończenia pierwszej części. To w sumie całkiem logiczne. Technicznie kontynuacja nie różni się za bardzo od pierwowzoru. Ponownie mamy dwóch bohaterów, zaczarowany świat, który wymyka się prawom fizyki i szczyptę czarnego humoru.

Żeby nie popsuć zabawy czytelnikom niewgłębionym w pióro Grzędowicza zaznaczę tylko, że obaj bohaterowie znaleźli się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. I o ile te wątki zostały zamknięte dość sprawnie, tak gdzieś od połowy w lekturę zaczyna wkradać się monotonia. Szczególnie jest odczuwalna w wątku Vuko. Na szczęście los następcy tygrysiego tronu potoczył się znacznie ciekawszymi ścieżkami i tym razem to on przoduje. Pod koniec lektura zaczyna nabierać tempa i gna niczym japoński Shinkansen. Mam wrażenie, że druga część miała dać solidne fundamenty pod kolejne tomy i stąd ta przewlekłość.

Całe szczęście warstwa artystyczna nie ucierpiała. Grzędowicz ponownie jak poprzednio uraczył mnie psychodelicznymi wizjami wyjętymi rodem z obrazów Boscha, Daliego czy filmów Davida Lyncha. Swoje surrealistyczne pomysły po mistrzowsku oprawił w ramkę fikcji-naukowej.

Pan Lodowego Ogrodu Tom II jest pozycją obowiązkową dla miłośników pierwszej części. Z kolei dla tych co wynudzili się przy jedynce, dwójka będzie totalną katorgą. Ja należę do tej pierwszej grupy i lada chwila sięgnę po trzeci tom.

8.5/10

"- wychodzę - oznajmiam. - W razie czego wiecie, gdzie rosnę. Jestem zajęty, muszę zrzucić liście. Jesień, rozumiecie. Pełne gałęzie roboty. "

Ci co przeczytali tom I już pewnie łatwo się domyślili, że dwójka zaczyna się w momencie zakończenia pierwszej części. To w sumie całkiem logiczne. Technicznie kontynuacja nie różni się za bardzo od pierwowzoru. Ponownie mamy dwóch...