Dawno się tak nie zawiodłem. Pierwszy tom był świetny. Drugi tom to już inna para kaloszy.

Styl jak styl, niezauważalny. Nic specjalnego. Postać kupca jest tak mdła i oczywista, że aż szkoda mi o tym pisać. Pojawia się dokładnie wtedy, kiedy potrzebuje. I znika. Takie deus ex machina na polską miarę - eee to ja tu walnę takiego gościa, żeby mie tu zmienił coś, bo nie wiem, jak to rozwiązać.
Następnie dochodzi sprawa Vuka. Clark Kent się znalazł - mogę wszystko, naskoczcie mi. Bohater bez wad, który potrafi wszystko to niezbyt skomplikowany motyw.
Jest jeszcze tohimon. Nie mam pojęcia, po co on tam jest. W pierwszym tomie (fabularnie) jego motyw był świetny. Teraz tłucze się po tym świecie, nie wiadomo po co i dlaczego. Autor nie wyjaśnia nam, po co przez połowę powieści pojawia się ten dzieciak. Bo tak.
Cyfral. Koleś ma super-uber komputer we łbie, coś się tam spaprało (pewnie produkcja Microsoftu) i nagle główny bohater (uwaga, od teraz mogą być nieznaczne spoilery) widzi małą wróżkę, kolorową, słodziutką, która jest materializacją jego wielkich, kozackich jajec. Wróżka. Serio.
Są jeszcze "bzdety". Autor cały czas mówi, że to inny świat - inna planeta. Wszystko wygląda inaczej. Wspomniał też, że Vuko na zwierzęta i rzeczy używa ziemskich nazw, bo mu się kojarzą, ale tohimon tam się urodził - to jest jego świat. Mimo to jeździ na koniu i używam ziemskich określeń. Jak powiedziało się A, to liczę na B. Brak konsekwencji.

Ogólnie bardzo słabo, nudno i kiczowato. Jak spadek z Burj Klhalifa na Pałac Kultury i Nauki. Większość akapitów zwyczajnie pominąłem.

Dawno się tak nie zawiodłem. Pierwszy tom był świetny. Drugi tom to już inna para kaloszy.

Styl jak styl, niezauważalny. Nic specjalnego. Postać kupca jest tak mdła i oczywista, że aż szkoda mi o tym pisać. Pojawia się dokładnie wtedy, kiedy potrzebuje. I znika. Takie deus ex machina na polską miarę - eee to ja tu walnę takiego gościa, żeby mie tu zmienił coś, bo nie wiem,...