Na pewno nie tego spodziewałam się po tym tytule. Postać Berna i jego historia z jednej strony mocno mnie przygnębiły, z drugiej nasunęły mi mnóstwa tematów do przemyśleń. Berno nie jest mężczyzną, i to jest jego największa tragedia. To "chłopiec w klapkach", smutny, samotny, zagubiony. Ilu takich Jakimów chodzi po świecie? Jak ważny jest dla chłopca odpowiedni wzorzec męskości? I czy wyjście poza strefę komfortu i poszukiwanie jakiegoś sensu zawsze oznacza zmianę na lepsze? Takie i inne pytania towarzyszyły mi przy lekturze. Nie mogę powiedzieć, żeby książkę czytało się łatwo i przyjemnie. Mieszane uczucia względem protagonisty to jeden, ale nie jedyny powód tego stanu rzeczy. Nierzadko pojawiające się retrospekcje urozmaicały bieg fabuły i rzucały więcej światła na zachowanie Berna. Ciężko było mi natomiast przebrnąć przez opisy snów bohatera, a jego przemyślenia po zażyciu narkotyków były dla mnie wyjątkowo męczące, podobnie jak cały wątek z nimi związany. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wszystko to, co spotkało Berna i podejmowane przez niego decyzje to jeden wielki absurd, i zostało to przez autora celowo w ten sposób przedstawione. Szukanie sensu w pozornie bezsensownych działaniach bohatera mijałoby się z celem. Patrząc jednak na jego działania jako rozpaczliwą próbę złapania się czegokolwiek, co pomogłoby mu jakoś odnaleźć się w świecie wykreowanych wizerunków, można samemu odczuć część jego bólu istnienia. Bo to, że życie w pewnym momencie Berna bolało, nie ulega wątpliwości.
(...)
coprzeczytalam.pl

Na pewno nie tego spodziewałam się po tym tytule. Postać Berna i jego historia z jednej strony mocno mnie przygnębiły, z drugiej nasunęły mi mnóstwa tematów do przemyśleń. Berno nie jest mężczyzną, i to jest jego największa tragedia. To "chłopiec w klapkach", smutny, samotny, zagubiony. Ilu takich Jakimów chodzi po świecie? Jak ważny jest dla chłopca odpowiedni wzorzec...