Dobra, obyczajowa książka. Dobitnie pokazuje, że nie warto deptać ideałów i moralności a wręcz przeciwnie, dbać o to co mamy, pielęgnować miłość i wyższe wartości bo inaczej przez naszą nierozwagę i egoizm możemy stracić dosłownie wszystko.

Główna bohaterka Marzena okropnie mnie momentami irytowała swoją bezmyślnością, egoizmem i klapkami na oczach. Wciąż obiecywała sobie, że rzuci kochanka, a później biegła do niego jak na skrzydłach by za godzinkę mówić mężowi jak bardzo go kocha. Brzydziła mnie swoim zachowaniem, które dla mnie jest nie do pomyślenia. Niejednokorotnie miałam ochotę nią potrząsnąć, wbić jej rozumu do głowy, chociaż po tym jak ignorowała wszelkie ostrzeżenia, wątpię, czy to by pomogło. Sama musiała się przekonać, sparzyć się, żeby otworzyć wreszcie oczy...

Ironią jest fakt, że wszyscy o tym wiemy - wiemy co jest dobre a co złe. Zdajemy sobie sprawę (tak jak Marzena), że ranimy nie tylko drugą osobę, którą (niby) wciąż kochamy ale również naszych bliskich, rodzinę, a mimo to brniemy w chore układy, bo myślimy inną częścią ciała...
Żyjemy w czasach, kiedy wydaje się, że wszyscy naokoło się zdradzają, jednym bezmyślnym wyskokiem przekreślają często szczęsliwe lata małżeństwa. Ja jednak wierzę, że wciąż są ludzie którzy tego nie robią, kochają prawdziwie i nie dają się omamić.
Zakończenie takie, jak to w życiu, można się było go spodziewać, ale czułam się nim usatysfakcjonowana i zasmucona jednocześnie.
Powieść otwiera oczy, uczula i jednocześnie ostrzega.
Nie igraj z ogniem.
Los jest przewrotny i w istocie na końcu sprawiedliwy.
Dostaniesz to, na co zapracujesz.

Chętnie zapoznam się z innymi książkami autorki.

Dobra, obyczajowa książka. Dobitnie pokazuje, że nie warto deptać ideałów i moralności a wręcz przeciwnie, dbać o to co mamy, pielęgnować miłość i wyższe wartości bo inaczej przez naszą nierozwagę i egoizm możemy stracić dosłownie wszystko.

Główna bohaterka Marzena okropnie mnie momentami irytowała swoją bezmyślnością, egoizmem i klapkami na oczach. Wciąż obiecywała...