Bohaterowie (niekoniecznie konkretni, a w ogólności) cyklu glickiego nic się nie zmienili. Wciąż nie da się ich polubić, non-stop popełniają błędy, nie ma w nich za grosz szlachetności i każdy ma coś za uszami. Same Gliwice to u Chmielarza miasto wiecznie zachmurzone i pełne ciasnych mieszkań o poszarzałych firankach.

Krótko mówiąc, pozytywne emocje nie znalazły miejsca na kartach tej książki. Przebija z nich zło, pesymizm i beznadzieja. Skąd więc taka wysoka ocena? Za koncept. Nie zdradzając szczegółów, powiem tylko że historia, którą wymyślił Chmielarz, jest po prostu genialna - nietuzinkowa zagadka kryminalna, mylące (i to jak!) tropy, zaskakujące zakończenie - czy nie tego oczekujemy po rasowym kryminale?

Tak więc, inaczej niż w poprzedniej części, wybaczam autorowi ten wszechogarniający klimat beznadziei, ale po cichu liczę, że w kolejnej części przynajmniej główny bohater, zamiast konsekwentnie staczać się na dno, wyhoduje w sobie choć iskierkę dobra.

Bohaterowie (niekoniecznie konkretni, a w ogólności) cyklu glickiego nic się nie zmienili. Wciąż nie da się ich polubić, non-stop popełniają błędy, nie ma w nich za grosz szlachetności i każdy ma coś za uszami. Same Gliwice to u Chmielarza miasto wiecznie zachmurzone i pełne ciasnych mieszkań o poszarzałych firankach.

Krótko mówiąc, pozytywne emocje nie znalazły miejsca na...