"Tracimy wszystko co kochamy, po to, żeby żyć w wolnym kraju, tylko już bez bliskich, bez tych, których kochamy" ( str 95)
Jest to kontynuacja "Czasu tęsknoty". Spotykamy naszych bohaterów, śledzimy ich dalsze losy, wspieramy, współczujemy. Autor nie oszczędza ich zwłaszcza,że mieli pecha żyć w tak okropnych czasach i nawet jeśli udało im się wyjść z niejednej opresji to ich przeżycia, wspomnienia, utrata najbliższych okaleczyła ich psychikę na całe życie. Postacie i wydarzenia fikcyjne mieszają się z autentycznymi. Autor w wielu przypadkach oparł się na historycznych zapisach, szczególnie jeśli chodzi o walki o Wilno i Powstanie Warszawskie. Opisuje działalność konspiracyjną po obu stronach i polskiej i ukraińskiej. Obraz wojny pozbawiającej walczących wrażliwości, wyrzutów sumienia i odporności na zabijanie innych. Nieustanne ocieranie się o niebezpieczeństwo czy śmierć. Nikt już nie był sobą, nowe warunki wymuszały nowe postawy. Zmiany przychodziły zbyt szybko, gwałtownie i nieoczekiwanie, lecz to była codzienność, którą trzeba było zaakceptować, dostosować się do niej by żyć i przetrwać. Wrogowie czający się z każdej strony, nie wiadomo komu można było zaufać.Marzenia o wolnej Polsce wraz z wkroczeniem Sowietów legły w gruzach i nie wiadomo było który okupant był gorszy. Mimo trudnych czasów kwitną ludzkie uczucia miłość, szczęście, przyjaźń, jednak są przytłoczone bagażem doświadczeń, tragicznych przejść i wspomnień, od których nie można się uwolnić. Książka niezwykle emocjonująca,miejscami okrutna i przerażająca trzymająca w napięciu do końca.

"Tracimy wszystko co kochamy, po to, żeby żyć w wolnym kraju, tylko już bez bliskich, bez tych, których kochamy" ( str 95)
Jest to kontynuacja "Czasu tęsknoty". Spotykamy naszych bohaterów, śledzimy ich dalsze losy, wspieramy, współczujemy. Autor nie oszczędza ich zwłaszcza,że mieli pecha żyć w tak okropnych czasach i nawet jeśli udało im się wyjść z niejednej opresji to...