Dostałam w prezencie. Męczyłam, oj jak bardzo męczyłam... Skończyłam jedynie dlatego, iż będę zmuszona rozmawiać o niej, chociaż kompletnie nie ma o czym. Nie rozumiem kompletnie zachwytów, nie przemówiła do mnie, w niczym nie przekonała, a pisana takim dziecinnym językiem, tak infantylna...szkoda czasu na takie pozycje. To, co w sobie zawiera i tematy, które porusza - zupełnie nic odkrywczego, a wręcz przeciwnie. Ponoć przekonuje osoby z zachwianą wiarą, daje odpowiedzi na trudne pytania - nic takiego. Osoby wierzące może i znajdą coś w niej dla siebie, ja już dawno odrzuciłam wiarę w Boga, więc książka tylko drażniła mnie. Będąc w pierwszej klasie szkoły podstawowej pożyczałam książki o tematyce biblijnej od koleżanki, która była Świadkiem Jehowy. Pożyczałam i czytałam z zapartym tchem, a najpiękniejsze były ilustracje - kolory przecudne, żywe, papier błyszczący - zupełnie inne, niż szare, komunistyczne z serii "Poczytaj mi, mamo", a tylko do takich był w tamtych czasach dostęp. Czytając "Chatę" nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autor opisując raj i inne, boskie lub nie miejsca i zdarzenia też miał dostęp do takich właśnie publikacji jak ja dawno, dawno temu, bo żywcem ściągnięte.
Ogólnie jestem zniesmaczona i mam nadzieję, że nigdy nie będę zmuszona do czytania takiego typu bajek...

Dostałam w prezencie. Męczyłam, oj jak bardzo męczyłam... Skończyłam jedynie dlatego, iż będę zmuszona rozmawiać o niej, chociaż kompletnie nie ma o czym. Nie rozumiem kompletnie zachwytów, nie przemówiła do mnie, w niczym nie przekonała, a pisana takim dziecinnym językiem, tak infantylna...szkoda czasu na takie pozycje. To, co w sobie zawiera i tematy, które porusza -...