Nie ma jak to jak się pozłościć z wieczora lub ranka od razu lepiej, i choć sama nie chcę (mam tego świadomość) to jakoś tak „samo” wychodzi. Nawet dzieci wiedzą mama się powścieka, powali garami w kuchni, a potem będzie słodziutka.
I gonię tak ten własny ogon w zołzowatym obłędzie.
Szczerze mówiąc ja nie lubię takich książek, ale tak to już jest – jak z lekarstwem, że często bywa gorzkie… Więc przełknęłam własne uprzedzenia i sięgnęłam po tę lekturę, stwierdziwszy, że jednak sama z siebie się tej zołzy z siebie nie pozbędę, koniec i kropka.

Pierwszym krokiem jest na pewno rozpoznanie „osobistej” zołzy, którą jesteśmy (są doskonale opisane w książce i na pewno to się uda). Gdy się już określimy, to powoli, powoli musimy siebie pokochać, wiadomo nie od razu Rzym… a zołza nie raz nam się jeszcze będzie opierać przed zagłaskaniem jej na śmierć. Z drugiej strony skoro tyle dekad byłam jędzą, to nie jest tak łatwo przestać, bo zmian jak wiele z nas po prostu się boję.

Pisać można by jeszcze długo, ale co sprawiło przeczytanie tej książki? Ano to, że już nie chcę uciekać! To jakby kropka nad i moich codziennych zawodowo-domowych zmagań, odpuszczam sobie po prostu i zajmuję się więcej sobą. Tak hedonistycznie – egoistycznie, normalnie. Od razu lżej się oddycha.

Nie ma jak to jak się pozłościć z wieczora lub ranka od razu lepiej, i choć sama nie chcę (mam tego świadomość) to jakoś tak „samo” wychodzi. Nawet dzieci wiedzą mama się powścieka, powali garami w kuchni, a potem będzie słodziutka.
I gonię tak ten własny ogon w zołzowatym obłędzie.
Szczerze mówiąc ja nie lubię takich książek, ale tak to już jest – jak z lekarstwem, że...