Książka na jeden wieczór, pod warunkiem, że nie ma się małych dzieci ;). Ja ją czytałam wieczorów trzy ;). I mam mieszane uczucia. Głównego bohatera uderza miłość. Uderza nagle, jak piorun. I jak burza czy inny żywioł sieje spustoszenie w jego życiu, prowadzi do prawdziwej klęski. Mówią, że miłość jest ślepa ale żeby aż tak? Czy fascynacja drugim człowiekiem może aż tak porazić, oślepić, że przysłania nam dobro własnego dziecka? Czy można iść za tą miłością (miłością?) na zatracenie, czy można w niej tkwić jak niemądry koń, który za nic nie da się wyciągnąć z płonącej stajni? I jak, wreszcie (UWAGA SPOJLER!), złożywszy ofiarę z własnego dziecka, można nadal tej 'miłości' nie żałować? Jak można nie opłakiwać własnego syna, niedoszłego męża kochanki? Jak można nie nosić w sercu żałoby po nim? Jak można nie jego, a tej straconej miłości żałować? Jak można jej jeszcze w ogóle pragnąć po <i>czymś takim</i>? Może przemawia przeze mnie matka a może po prostu nie przeżyłam <i>takiej</i> namiętności? I chyba nie chciałabym tego doświadczyć...
Mam jeszcze żal do autorki, że nie dokonała głębszej analizy postaci owej <i>femme fatale</i> bo to akurat wątek, który mógłby mnie <i>zafascynować</i>. Choć pewnie fascynacja taką osobą znowu o mnie niezbyt dobrze świadczy...?
Jak widzicie wiele tu pytań bez odpowiedzi a książka, która stawia jakieś pytania to już nie czytadło więc koniec końców sięgnąć po nią chyba jednak warto.

Książka na jeden wieczór, pod warunkiem, że nie ma się małych dzieci ;). Ja ją czytałam wieczorów trzy ;). I mam mieszane uczucia. Głównego bohatera uderza miłość. Uderza nagle, jak piorun. I jak burza czy inny żywioł sieje spustoszenie w jego życiu, prowadzi do prawdziwej klęski. Mówią, że miłość jest ślepa ale żeby aż tak? Czy fascynacja drugim człowiekiem może aż tak...