Samotni dryfują jak rozbitkowie, wirują wokół zbitej masy ludzi połączonych w pary. Nic bardziej nie jest w stanie przekonać nas o słuszności tej tezy jak sam utwór Penelope Lively. Kiedy Glyn pewnego dnia szukając w swojej szafie dokumentów potrzebnych mu do pracy znajduje zdjęcie swojej zmarłej żony Kath w dość dwuznacznym uścisku innego mężczyzny, dochodzi do wniosku, że tak naprawdę miał żonę, lecz ich wspólne życie dzielił chiński mur. Można żyć obok osoby, a nie znać jej wcale. Można stwarzać pozory dla ludzi, że to miłość. Tymczasem ta przysłowiowa 'najbliższa osoba' jest dla nas bardziej obca niż jakikolwiek przechodzień...
Wykładowcę historii pejzażu Glyna Petersa poznajemy w ciężkim dla niego momencie. Momencie, w którym wracają wspomnienia - te lepsze i gorsze dni, które złożyły się na okres wspólnego życia. W głowie męża, a właściwie wdowca powstaje pewna koncepcja. Uruchamia się proces myślowy, który kończy się wnioskiem nigdy nie znałem mojej żony, ona stwarzała pozory, ja w nie wierzyłem.
Fotografia skłania do przemyśleń. Ukazuje umysły kilku osób, całkiem odmiennie charakteryzujących jedną postać czyli Kath. Ona zmarła i nic nie może wyjaśnić - to właśnie cały problem z umarłymi. Nietykalni. Nic już nie wytłumaczą. Osoby, których odmienne opinie poznajemy w trakcie lektury charakteryzuje jedno, wszyscy skupiają się na jej wyglądzie. Porównując ją do bogini zapominają o ideałach i wartościach, które być może ją określały, jednak nikt na nie zwracał uwagi.
Penelope Lively w niesamowicie jasny sposób dała do zrozumienia swoim czytelnikom, że wygląd przysparza wiele kłopotów. Że współczesne poglądy - wygląd jest najważniejszy sprawia, że zatracamy się w studni bez dna pustych uczuć. Książka uczy życia, bazując na wspomnieniach innych. Dla mnie Fotografia stała się zlepkiem nietuzinkowych sentencji. Jak ludzie mogą być tacy tajemniczy. Wydaje ci się, że ich znasz (...) że są zszyci na miarę, a raptem rozsypują się w puch i błądzisz w tym puchu jak we mgle. Najbardziej interesujące jest to, że pod maską wesołości główna bohaterka toczyła bój, bój niczym z mroczną bestią...
Podsumowując, mogę z czystym sumieniem polecić tym, którzy wielką uwagę poświęcają uczuciom i ich analizowaniu. Którzy potrafią wyciągać wnioski ze wspomnień, a tym bardziej potrafią zauważyć w ludziach to, co najważniejsze...

Samotni dryfują jak rozbitkowie, wirują wokół zbitej masy ludzi połączonych w pary. Nic bardziej nie jest w stanie przekonać nas o słuszności tej tezy jak sam utwór Penelope Lively. Kiedy Glyn pewnego dnia szukając w swojej szafie dokumentów potrzebnych mu do pracy znajduje zdjęcie swojej zmarłej żony Kath w dość dwuznacznym uścisku innego mężczyzny, dochodzi do wniosku, że...