Im człowiekowi przybywa lat tym bardziej staje się sentymentalny. Gdy jeszcze na świecie pojawi się potomek to teksty "a jak ja byłam mała to..." same zaczynają cisnąć się na usta.
Moje dzieciństwo to lata 80-te gdzie szczytem luksus było posiadanie pralki automatycznej i kolorowego telewizora. My tych dóbr nie posiadaliśmy ale cieszyło nas mnóstwo innych rzeczy: kolorowe napoje w foliowych woreczkach, zwianie głową w dół na trzepaku czy oglądanie w porze wieczorynki radzieckiej bajki "Wilk i zając" ze słynnym "Nu, pogodi!" (ja Ci jeszcze pokażę).

Taką podróż sentymentalną serwują nam te autorzy książki "Grażdanin N.N. Życie codzienne w ZSRR".
Andrzej Goworski i Marta Panas-Goworska bazując na własnych wspomnienia oraz szukając informacji w licznych źródłach takich jak opracowania naukowe, książki czy blogi starają się stworzyć obraz przeciętnego homo sovieticus od lat najmłodszych do późnej starości. Poszczególne rozdziały to wędrówka po osi czasu od dzieciństwa po schyłek życia.
Każdy rozdział to krótkie opowiadanie oraz część "dokumentalna" gdzie autorzy poruszają takie zagadnienia jak ruch pionierski, życie studenckim, wchodzenie w dorosłość czy problemy społeczne: alkoholizm czy opieka nad osobami starszymi i chorymi umysłowo w czasach przed rozpadem ZSRR.
Jedne rozdziały są ciekawe, inne mniej jednak książkę czyta się z dużą przyjemnością. Autorzy serwują nam wycieczkę w przeszłość opowiedzianą z dużym sentymentem i próbą zrozumienia "człowieka radzieckiego".

Czas przy lekturze mija szybko i przyjemnie i mimo niewielkiej liczby ocen na LC zachęcam Was do lektury.

Im człowiekowi przybywa lat tym bardziej staje się sentymentalny. Gdy jeszcze na świecie pojawi się potomek to teksty "a jak ja byłam mała to..." same zaczynają cisnąć się na usta.
Moje dzieciństwo to lata 80-te gdzie szczytem luksus było posiadanie pralki automatycznej i kolorowego telewizora. My tych dóbr nie posiadaliśmy ale cieszyło nas mnóstwo innych rzeczy: kolorowe...