Gdyby nie fakt, że „Salon odrzuconych” znalazł się u mnie w formie prezentu, prawdopodobnie nie miałabym go na swojej półce ani nie sięgnęłabym po tę książkę, ponieważ nawet w okolicy jej polskiej premiery nie słyszałam o niej i nie widziałam w żadnych zapowiedziach, a teraz najzwyczajniej w świecie pewnie przeszłabym koło niej obojętnie.

Początkowo może się zdawać, iż historia opisana na kartach tej powieści trwać będzie jakieś kilka dni czy tygodni, jednak nic bardziej mylnego – przedstawione losy rodziny Savarayów, mimo iż akcja rozgrywa się w latach 1870-1878, sięgają głębiej, niekiedy do dzieciństwa bohaterów i ukazują długo skrywane rodzinne sekrety i niedopowiedzenia.

Rozpoczynając lekturę „Salonu odrzuconych” czułam się trochę zagubiona pośród tych wszystkich wydarzeń – wspomnień Aimée i Henriego, którymi przeplatane były ich „teraźniejsze” rozmyślania. Mimo to szybko zaadaptowałam się w XIX-wiecznej Francji i pośród zamożnej rodziny Savarayów dzięki dobremu tłumaczeniu, które nie przytłaczało w żaden sposób Czytelnika ani nie pozwalało odciągnąć się od lektury. W tym miejscu wspomnę również o okładce – może i nie przyciąga od razu wzroku i nie wprawia w zachwyt, jednak jej faktura, to, jaka jest w dotyku, wręcz przeciwnie – sprawia, że aż chce się mieć ją w swoich rękach! To uczucie wynagradza wygląd książki z przodu, którego nie musimy i tak oglądać w trakcie czytania.

Coś, co spodobało mi się w tym debiucie Sereny Burdick, może być tym, co urzeknie i Was – autorka pokazuje niejeden przykład tego, iż czas ostudza zapał, ale i w pewnym stopniu leczy rany, pozwala dojrzeć i w pełni zrozumieć ważne rzeczy, które pierwotnie nie miały wielkiego znaczenia. Decyzje podjęte pochopnie jak i pod czyjąś presją niejednokrotnie potrafią zmienić bieg życia, ale czy jego sens również ulegnie zmianie? Widoczne są również konsekwencje czynów, jakich podejmują się bohaterowie pod wpływem emocji; nazwać je można błędami życiowymi, które popełniają nie tylko najmłodsi – Aimée i Henri, ale i ci starsi, którzy powinni wyciągnąć wnioski ze swoich wcześniejszych przeżyć. Przekonajcie się jednak, jak wiele trzeba uczynić, by utrzymać dobre imię swojej rodziny wśród ludzi.

Zdarzały się sytuacje, kiedy naprawdę miałam ochotę popukać się w czoło w odpowiedzi na to, co wyprawiali bohaterowie, ponieważ na własne życzenie komplikowali sobie życie, ale, jak wspomniałam wyżej, mierzyli się z późniejszymi konsekwencjami, przyjmowali swój los takim, jaki był. Początkowa naiwność Aimée została zastąpiona siłą, dzięki której mogła przetrwać późniejsze wydarzenia; jej matka, Colette, nie była osobą, którą mogłabym polubić, ale jako bohaterka powieści miała rację bytu. Myślałam, że Henri zostanie moją ulubioną postacią przez to, jak ciągle ze sobą walczył, uciekał i upadał, w czym pomagała mu czysta ludzka natura, ale i miał siłę postąpić właściwie i podnieść się. Pobiła go madame Savaray – najstarsza, ale i zarazem najsilniejsza kobieta w „Salonie odrzuconych”. Mimo swojej surowości i etykiety to ona była w stanie najlepiej zrozumieć, pocieszyć i pomóc w trudnej chwili i dzięki temu zasłużyła na to, by najcieplej o niej myśleć.

Mała rada dla Was: bezpośrednio przed rozpoczęciem lektury nie zagłębiajcie się w treść opisu umieszczonego z tyłu (w poście na samej górze), ponieważ wtedy na początku powieści możecie się trochę nudzić, bo będziecie znać niektóre fakty. To nie jest coś, co dobrze wpływa na odbiór książki i sama trzymam się tego – nie czytam opisów, chyba że po prostu wybieram coś w trakcie kupna. Do czasu aż po to sięgnę, zdążę zapomnieć, co dokładnie było tam zawarte.

Koniec końców, cieszę się, że „Salon odrzuconych” trafił w moje ręce, ponieważ dzięki temu teraz mogę Wam polecić tę powieść o rodzinie Savarayów, miłości, przebaczeniu i tym, jaki wpływ na to wszystko miał zaczątek impresjonizmu (wspomnę tylko w tym temacie o tym, iż autorka umieściła w książce postać Édouarda Maneta).

https://oxu-czytanie.blogspot.com/2018/07/salon-odrzuconych-serena-burdick.html

Gdyby nie fakt, że „Salon odrzuconych” znalazł się u mnie w formie prezentu, prawdopodobnie nie miałabym go na swojej półce ani nie sięgnęłabym po tę książkę, ponieważ nawet w okolicy jej polskiej premiery nie słyszałam o niej i nie widziałam w żadnych zapowiedziach, a teraz najzwyczajniej w świecie pewnie przeszłabym koło niej obojętnie.

Początkowo może się zdawać, iż...