Bardzo przyjemna i sympatyczna książka opisująca ciekawe przykłady yokai

Bardzo przyjemna i sympatyczna książka opisująca ciekawe przykłady yokai

Książka ta jest naukowym opracowaniem tematu youkai. Pierwszą część, bardziej historyczną, czytało się dosyć ciężko. Druga jest czymś w stylu bestiariusza, który wydaje się mocno okrojony. Tę część czytało mi się znacznie lepiej, autor zaczął operować żywszym, bardziej naturalnym językiem, nie stricte naukowym.

Książka ta jest naukowym opracowaniem tematu youkai. Pierwszą część, bardziej historyczną, czytało się dosyć ciężko. Druga jest czymś w stylu bestiariusza, który wydaje się mocno okrojony. Tę część czytało mi się znacznie lepiej, autor zaczął operować żywszym, bardziej naturalnym językiem, nie stricte naukowym.

Książka tylko dla zainteresowanych tematem, jakim są yokai, albo japońska kultura. Bestiariusz mógłby być bardziej rozbudowany, ogólnie sporo się dowiedziałam i za to wielki plus, ale chciałoby się więcej - legend, miejsc, historii.

Książka tylko dla zainteresowanych tematem, jakim są yokai, albo japońska kultura. Bestiariusz mógłby być bardziej rozbudowany, ogólnie sporo się dowiedziałam i za to wielki plus, ale chciałoby się więcej - legend, miejsc, historii.

Jest porządnie napisana, jednak mogła by być dłuższa bo niekiedy miałam wrażenie cięcia materiału. Bądź co bądź po prostu styl pisania nie do końca mi nie odpowiada, ale wiadomo to kwestia indywidualna. Jednak jak ktoś się interesuje Japonią to dobra pozycja by zapoznać się z yokai.

Jest porządnie napisana, jednak mogła by być dłuższa bo niekiedy miałam wrażenie cięcia materiału. Bądź co bądź po prostu styl pisania nie do końca mi nie odpowiada, ale wiadomo to kwestia indywidualna. Jednak jak ktoś się interesuje Japonią to dobra pozycja by zapoznać się z yokai.

Solidne, acz ogólnikowe kompendium wiedzy o stworach z folkloru japońskiego. Książka zawiera krótką historię badań nad zagadnieniem yōkai oraz ich genezy. Ostatnia część to "bestiariusz", w którym znaleźć można co ciekawsze yōkai, ich opis, legendy w których się pojawiają oraz (przewaznie) ilustracje. Pozycja interesująca dla osób interesują się folklorem.

Solidne, acz ogólnikowe kompendium wiedzy o stworach z folkloru japońskiego. Książka zawiera krótką historię badań nad zagadnieniem yōkai oraz ich genezy. Ostatnia część to "bestiariusz", w którym znaleźć można co ciekawsze yōkai, ich opis, legendy w których się pojawiają oraz (przewaznie) ilustracje. Pozycja interesująca dla osób interesują się folklorem.

Michael Dylan Foster i jego "Yōkai" - czyli wpadłam do kopalni wiedzy (można tak napisać?)

W ostatniej mojej recenzji, którą tutaj zostawiłam, pisałam o książce „Potworne istoty” Aarona Mahnke. Obiecałam w tamtym wpisie, że napiszę także o innej książce, również znalezionej w bibliotece, ale takiej, co do której nie mam mieszanych uczuć i która była dla mnie prawdziwym odkryciem.
Zatem dziś o "Yōkai. Tajemnicze stwory w kulturze japońskiej" Michaela Dylana Fostera!
„Folklor funkcjonuje w sposób, który można by porównać do przeciągania liny pomiędzy dwiema równie mocnymi siłami: konserwatywnym nakierowaniem na przeszłość a doraźnością zorientowaną na teraźniejsze ( i przyszłe) potrzeby. Jednym z elementów tego procesu jest również kontrast między kształtowanym przez lata głosem wspólnoty a nowatorskimi propozycjami jednostek - poszczególnych twórców lub uczestników. Folklor tworzony i doświadczany w chwili obecnej kształtuje się właśnie pośród tych napięć między konserwatyzmem a dynamizmem”. [s. 30-31]
„Yōkai. Tajemnicze stwory w kulturze japońskiej” M.D. Fostera to naukowe, acz przystępne podejście do wyjaśnienia ludziom Zachodu niezwykłych i niewyjaśnionych sił, których działania doświadczali i doświadczają ludzie na całym świecie, a które w Japonii nazywane są właśnie yōkai.
Podoba mi się podejście Fostera.
Jest naukowcem, który lata całe spędził badając kulturę i folklor Japonii, który mieszkał na wyspach, odbywał tak staże, który yōkai zna… osobiście. Tak, książka zaczyna się od opowieści o jego spotkaniu z yōkai.
Foster zaczyna swoją książkę od wprowadzenia podstawowych pojęć: czym jest folklor? Jak go definiujemy? Czym są yōkai? Czym różnią się od innych, opisywanych w mitologii i podaniach bytów? Co je definiuje? Na jakie grupy i kategorie można je podzielić? Jak je oceniano i opisywano? Skąd pochodzą, są lokalne czy raczej narodowe? Czego są objawem? Co mówią o mieszkańcach Japonii i o nas samych, bo przecież yōkai zamieszkują współczesną popkulturę i zaludniają strony mang i komiksów, i są znane nie tylko etnografom, ale i miłośnikom japońskiego horroru?
Książka składa się z dwóch, różniących się od siebie części
W pierwszej Foster pokazuje yōkai w ich kontekście kulturowym i naukowym. Kreśli historię wierzeń i badań nad nimi. Przywołuje źródła i opisuje podejście naukowców do nich i do opisywanych zjawisk yōkai. Pisze o nacjonalizmie i nie ukrywa jego roli w interpretacji yōkai.
W drugiej zaś - daje nam do ręki bestiariusz, w którym znajdziemy i stwory bardzo stare i bardzo współczesne! Wszystkie te byty/niebyty są zaliczane do yōkai, niezależnie od tego, że niektóre przerażają, inne zaś - śmieszą.
Książka - jak pisze sam autor - jest jak jej bohaterowie, yōkai, także pozycją „pograniczną”.
Nie do końca naukowa, nie tak całkowicie popularna. Napisana przez człowieka Zachodu, który od lat studiuje i poznaje lekturę Japonii. Trudno ją zaklasyfikować, ale łatwo ocenić - jest rzeczowa, klarowna, wciągająca, zabawna, osobista, zadająca pytania i udzielająca odpowiedzi. Kapitalna książka, którą polecam z całego serca!
Obie części składowe „Yōkai. Tajemnicze stwory w kulturze japońskiej” M.D. Fostera są świetne.
Tę naukową pochłonęłam, dała mi mnóstwo do myślenia. Pokazała mi procesy, na które wcześniej nie zwróciłam uwagi, lub których nie umiałam zidentyfikować ani zanalizować. Otworzyła przede mną cały, ogromny świat fantastycznych bytów! Niektóre topią konie i dzieci, inne to tylko miotły z rękami. Różnią się między sobą, ale tworzą kompletny… ekosystem kulturowy.
„Tenjōname, czyli dosłownie „lizaczek sufitu”, to wysoki, kościsty stwór z frędzlastymi włosami i niezwykle długim językiem. […] „plamy pojawiające się na sufitach w starych domach i halach są dziełem tego yōkai”.” [s.265-266]
Tę drugą część - bestiariusz - przeglądałam kilka dni,
delektując się nią i jej dziwacznością i różnorakimi smaczkami (przesadzam? Sorry, taka na przykład kappa lubi głaskać pośladki, bo interesuje ją… kulka, która ma znajdować się na końcu odbytu. Nie jest to dziwaczne? Delikatnych przepraszam, ale to nie ja kappę wymyśliłam :D)
Zobaczcie sami, ot, taki yōkai: staruszek Baku, którego ślady sięgają aż 8 wieku! Baku to zjadacz snów. Mieszka w domach i pożera pojawiające się koszmary. Przedstawia się go jako hybrydę tygrysa, słonia, wołu, nosorożca. Takie właśnie obrazki kładziono na noc przy poduszkach, by baku mógł lepiej chronić śpiących.
Albo ten:
„Toire no Hanako-san to dziewczynka-widmo, która straszy w szkolnych toaletach. Jest bohaterką popularnej legendy, która krążyła po całej Japonii przede wszystkim w latach 80. XX wieku, chociaż są znane również jej starsze warianty. W różnych szkołach istnieją różnorodne wersje, na ogół jednak mówi się, że jeśli pójdziesz do łazienki dla dziewczyn na trzecim piętrze i zapukasz trzy razy w drzwi trzeciej kabiny, to ze środa odezwie się głos dziewczyny”. [s. 248]
Ten yōkai/ta yōkai jest zresztą niezwykle ciekawa, bo pokazuje, jak ważna jest w folklorze i jego wytworach magia liczb (trzy!),liminalność miejsca - tu graniczność łazienki, jako przestrzeni wspólnej, a jednocześnie - intymnej w sposób niebywały. Dodatkowo ten yōkai uświadamia, że szkoły (w Japonii, ale nie tylko) są miejscem, w którym wyjątkowo łatwo tworzy się niesamowite opowieści.
Nie będę pisać więcej o yōkai, bo jeśli interesuje Was kultura Japonii, lub lubicie mangę czy horrory - to książka Fostera jest dla Was, choćby jedynie po to, by przejrzeć tę jej drugą, bestariuszową część.
A! Książka posiada kapitalne ilustracje! I potężną bibliografię ;)!
„Jedną z cech charakterystycznych yōkai jest ich liminalność, „bycie pomiędzy”. Istoty te zaludniają wszelkiego rodzaju pogranicza: skraj miasta, wzgórza między wioskami, nurt strumienia oddzielającego od siebie pola ryżowe. Często pojawiają się o zmierzchu, w tej szarej godzinie, kiedy zwykłe rzeczy wydają się dziwne, a znajome twarze obce. Mieszkają na mostach i w tunelach, w przejściach i na progach. Kryją się na rozdrożach”. [s.23]
 

Michael Dylan Foster i jego "Yōkai" - czyli wpadłam do kopalni wiedzy (można tak napisać?)

W ostatniej mojej recenzji, którą tutaj zostawiłam, pisałam o książce „Potworne istoty” Aarona Mahnke. Obiecałam w tamtym wpisie, że napiszę także o innej książce, również znalezionej w bibliotece, ale takiej, co do której nie mam mieszanych uczuć i która była dla mnie prawdziwym...

Zainteresowany Japońskimi wierzeniami sięgnąłem po poniższą książkę. O ile samo wprowadzenie początkowo czytało się bardzo przyjemnie tak z czasem przytłaczało. Myślę że wielu czytelników nie przebrnie przez pierwszą część książki, opisującą osoby zajmujące się badaniem YOKAI. Ewentualnie, niektórzy po prostu ominą te rozdziały. Nie jestem w stanie policzyć ile razy było mi dane przeczytać zdanie ,, Yokai są bardzo popularne w kulturze, grach, filmach czy anime". Miałem wrażenie że pierwsze 150 stron, poza poznaniem nowego nazwiska to cały czas to samo. Sama ilość opisywanych stworów w drugim rozdziale książki jest dość mała. Co rozczarowuje po dość długim wyczekiwaniu.
Może to ze mną jest coś nie tak, ale myślę że gdyby książka miała 50 stron wprowadzenia. A reszta dotyczyłaby samych Yokai, ich opisu, miejsca występowania i tego co mogły reprezentować. Tak jak w przypadku Nurikabe. Gipsowej ściany, która nie pozwalała przejść dalej. W rzeczywistości chodziło o ogromne zmęczenie które nie pozwoliło się człowiekowi ruszyć. A Japończycy stworzyli własnie tego Yokai aby prosto wyjaśnić sobie to zjawisko. Ten przykład jako chyba jedyny został wytłumaczony sensownie w książce. Oczywiście nie każde stworzenie musiało coś tłumaczyć. Co nie zmienia faktu książka moim zdaniem była by przyjemniejsza w odbiorze skupiając się bardziej na tytułowych Yokai zamiast na całej otoczce z nimi związanej.

Zainteresowany Japońskimi wierzeniami sięgnąłem po poniższą książkę. O ile samo wprowadzenie początkowo czytało się bardzo przyjemnie tak z czasem przytłaczało. Myślę że wielu czytelników nie przebrnie przez pierwszą część książki, opisującą osoby zajmujące się badaniem YOKAI. Ewentualnie, niektórzy po prostu ominą te rozdziały. Nie jestem w stanie policzyć ile razy było...

Jedyna na polskim rynku tak obszerna i profesjonalna publikacja na temat japońskich potworów.
Do tej pory yokai kojarzyłem jedynie jako adwersarzy w licznych grach komputerowych z "Nioh" na czele.
Jako miłośnik mitologii i bestiariuszy w mig po książkę sięgnąłem i jakież było moje zaskoczenie - Yokai są znane powszechnie i zakorzenione w folklorze Nipponu od setek lat.
Książka Fostera ani na chwilę nie nudzi, choć w części pierwszej autor opisuje wiele historycznych, kulturowych, społecznych a nawet psychologicznych aspektów yokai o nich samych wspominając zdawkowo. Druga część to już stricte bestiariusz (czyli wisienka na torcie),w którym przedstawiony jest cały panteon japońskich stworów z podziałem na miejsce ich występowania. Książka oprócz tekstu zawiera czarno-białe ilustracje, grafiki autorstwa Shinonome Kijina.
Co więcej, Foster nie skupia się tylko na sztandarowych przedstawicielach yokaiskiej popkultury (Kappie, Tengu, Oni czy Kitsune) ale również przedstawia czytelnikowi kilka zapomnianych lub istniejących lokalnie potworów.
Reasumując: choć książka jest typową pracą naukową, nie sposób się przy niej nudzić, przedstawia kulturę Japonii w przejrzysty, zrozumiały sposób a opisane w niej yokai dają kolejny dowód na to, że folklor na całym świecie zawiera wiele cech wspólnych a wszyscy jesteśmy jedną, globalną wioską. No bo czy piorąc kolejnego Oni w grze komputerowej wpadlibyśmy na pomysł, że bali się go już prawie dwa tysiące lat temu...?

Jedyna na polskim rynku tak obszerna i profesjonalna publikacja na temat japońskich potworów.
Do tej pory yokai kojarzyłem jedynie jako adwersarzy w licznych grach komputerowych z "Nioh" na czele.
Jako miłośnik mitologii i bestiariuszy w mig po książkę sięgnąłem i jakież było moje zaskoczenie - Yokai są znane powszechnie i zakorzenione w folklorze Nipponu od setek lat....

Książka ta stanowi świetne wprowadzenie do barwnego i złożonego świata yokai. Pierwsza część tej pozycji w przystępny sposób opisuje metodologię badań nad tymi stworzeniami, przedstawia nam jej zarys historyczny i najważniejsze postaci związane z tym zagadnieniem, wyjaśnia, czym yokai są, a czym nie są. Druga część to bestiariusz, w którym opisane zostały zarówno yokai najbardziej znane, jak i te bardziej "unikatowe". Książka pozostawia olbrzymi niedosyt. Mnie osobiście mocno zachęciła do dalszego wgłębiania się w tematykę japońskiego folkloru.

Książka ta stanowi świetne wprowadzenie do barwnego i złożonego świata yokai. Pierwsza część tej pozycji w przystępny sposób opisuje metodologię badań nad tymi stworzeniami, przedstawia nam jej zarys historyczny i najważniejsze postaci związane z tym zagadnieniem, wyjaśnia, czym yokai są, a czym nie są. Druga część to bestiariusz, w którym opisane zostały zarówno yokai...

japońskie stwory i potwory zupełnie nie z tego świata, ale w bardzo przystępnym wydaniu

japońskie stwory i potwory zupełnie nie z tego świata, ale w bardzo przystępnym wydaniu