Mam problem z tą książką. Składa się z dwóch części, jak wskazuje zresztą okładka- środniowiecznej oraz współczesnej. Tę pierwszą łyknęłam z zachwytem i zastanawiałam się, będąc dopiero w połowie książki, co jeszcze dobrego przede mną. Okazało się, że dalej był tylko zawód.
Jest to druga książka pana Wolskiego, którą przeczytałam. Podoba mi się jego styl prowadzenia historii i jego uwaga dla szczegółów. Niestety, wygląda na to, że autor ma chęć umoralniać czytelników. Absolutnie nie chodzi mi tylko o to, że pisze o religii i religijnych (bądź wręcz przeciwnie) postaciach. Wzorowym przykładem nie jestem, ale w Boga wierzę. Nie podoba mi się sposób w jaki to robi, a im bliżej końca książki, tym bardziej przesłanie było nachalne. Oczywista jest niechęć do osób homoseksualnych, przedstawianych wyłącznie w złym świetle, a także wrzucane w taki sam sposób (nieliczne) zdania o ruchu feministycznym. Szczerze mówiąc, zaraz po odłożeniu książki stwierdziłam, że nie zrozumiałam celu "Psa w studni". Po co tak i dlaczego. Ku końcowi oddalała się ode mnie i cała treść, i bohater.

I tak teraz przykro mi ze względu na tę pierwszą część historyczną, która wciągała i intrygowała, i do której pewnie kiedyś wrócę.

Mam problem z tą książką. Składa się z dwóch części, jak wskazuje zresztą okładka- środniowiecznej oraz współczesnej. Tę pierwszą łyknęłam z zachwytem i zastanawiałam się, będąc dopiero w połowie książki, co jeszcze dobrego przede mną. Okazało się, że dalej był tylko zawód.
Jest to druga książka pana Wolskiego, którą przeczytałam. Podoba mi się jego styl prowadzenia...