Długo mi przyszło czekać na te książkę,ale w końcu udało się.Początek trochę ciężki-takie krótkie obrazki,nie powiązane ze sobą,trochę dołujące.Na szczęście wszystko się później rozkręca i pozornie niezwiązane ze soba elementy łączą się w spójną całość.

"Życiowa prawda, subtelny humor, optymistyczny wydźwięk i lekka konstrukcja... Wszystko to zjednało tej powieści miliony czytelników, a we Francji stała się bestsellerem 2004 roku.
Przyznajmy się, chciejmy ze sobą rozmawiać, nie oceniajmy innych po pozorach, a zrozumiemy się, a nawet polubimy - przekonuje autorka, dając popis finzeji i znajomości ludzkiej duszy...
Nerwowa, poturbowana przez życie Camille, zakompleksiony arystokrata Philibert, gburowaty kucharz Frank i jego babka Paulette. Tych czworo ludzi, których z pozoru wszystko dzieli, dziwnym zbiegiem okoliczności zamieszkuje razem w starym paryskim mieszkaniu. Poznając się, nieoczekiwanie odkrywają własne i cudze zalety i prawdziwe piękno życia..."

to opis biblionetkowy.Nie wiem dlaczego wydawało mi się że to historyk i zaczęłam go czytać z takim właśnie nastawieniem. Szybko się przekonałam że nie jest to prosty romans.Jest to raczej studium psychologiczne każdego z bohaterów,z dodatkiem nie jednego,ale dwóch romansowych historyjek.Czwórka obcych sobie osób,poharatanych przez życie spotyka się przypadkowo właściwie aby stworzyć sobie wspólną rodzinę.Camille-utalentowana malarka,pracująca jako sprzątaczka w biurach.Półsierota,z matką uzależniona od leków,ma za sobą kilka nieudanych związków.Jest samotna,niekochana i nikogo nie kochająca.
Philllibert-sprzedawca pocztówek.Człowiek,który mimo ogromnej wiedzy i świetnego pochodzenia nie umie porozumieć sie z ludźmi-nie tylko z rodziną.Przedwojenne maniery,arystokratyczne pochodzenie czy sposób,w jaki był wychowany oddzielają go od innych osób niewidzialna ścianą.
Franck-utalentowany kucharz spędza całe dnie w pracy.Pracuje właściwie bez przerwy,w wolnych chwilach(bardzo rzadkich) odwiedza babkę,która go wychowała.Pracuje i śpi, śpi i pracuje. A jak nie pracuje, to sprowadza dziewczyny. A kiedy nie śpi i nie używa życia, wścieka się i klnie, zwłaszcza gdy dowiaduje się, że jedyna osoba z rodziny, jaka mu pozostała, będzie odtąd źródłem uciążliwych obowiązków.
Paulette to schorowana staruszka,babka Francka.Nie radzi sobie,żyjąc samotnie w domu.Czas spędza na czekaniu,aż odwiedzi ją wnuczek.I zadręcza się tym co zrobiła kiedyś.
Losy tych czterech osób wiążą się ze sobą.Razem tworzą rodzinę.I ,jak mówi Phillibert lepszą niż prawdziwą bo sami siebie wybrali.
Narracja jest trochę pocięta.Początkowo mi nie odpowiadało to,że nie znam przeszłości bohaterów,ale stwierdziłam(po iluś tam stronach),że to nawet lepiej,że chęć poznania ich losów jeszcze bardziej zachęcała do czytania.I tak strona po stronie kolejni bohaterowie odsłaniają swoje dzieje,swoje złe i dobre strony,aż do samego końca.Przyznam,że chusteczka była w użyciu.
Zawartość romansu w tej książce też mi odpowiadała.Nie było nachalnie,nie było typowo,było inaczej.

Długo mi przyszło czekać na te książkę,ale w końcu udało się.Początek trochę ciężki-takie krótkie obrazki,nie powiązane ze sobą,trochę dołujące.Na szczęście wszystko się później rozkręca i pozornie niezwiązane ze soba elementy łączą się w spójną całość.

"Życiowa prawda, subtelny humor, optymistyczny wydźwięk i lekka konstrukcja... Wszystko to zjednało tej powieści miliony...