Pytanie za 100 punktów: czy w latach 30. i 40. ludzie w ZSRR mieli prezerwatyw na pęczki? Nurtuje mnie to ogromnie. Ale do rzeczy.

Na historii to ja się nie znam. Czerwoną lampkę w mojej głowie zaświeciło stwierdzenie, że napis "Arbeit macht frei" wisiał nie nad wejściem do Auschwitz. Ale to w drugiej części tak autorka zawaliła. Reszta nie wzbudziła moich wątpliwości, a i też nie mam zamiaru szukać nieścisłości historycznych i błędów, bo w końcu Simons nie napisała podręcznika, tylko powieść.

Jednakowoż się zastanawiałam razu pewnego, gdy w ukropie wracałam do domu, czy także bohaterowie literaccy przechodzą najpierw obróbkę w Photoshopie. Tatiana jest taka piękna, idealna, gładka, pociągająca i kusząca, a Aleksander umięśniony, wypielęgnowany, przystojny i seksowny. Mimo wojny, głodu, braku podstawowych środków higienicznych, brudu, kurzu, śmierci i bomb. Aż nieprawdopodobne. I ja się zapytowuję w takich sytuacjach, dlaczego nie dane mi było być taką Tatianą? Piękną, zwiewną, doprowadzającą do nieustannego wzwodu – a co najciekawsze – posiadającą słodki oddech 24 na dobę?

Poza tym tak się zastanawiam. Czy kobiety w latach 40. nosiły bluzki odsłaniające brzuch i krótkie spódniczki? Albo szyły sobie sukienki z rozcięciem na plecach aż do pośladków niemalże? Coś mi tu śmierdzi. Bo skoro one tak mogły wtedy, to po co im później była rewolucja seksualna? Nie wspominając już o tym, że Tatiana, będąc nieśmiałą, wyciszoną i grzeczną dziewczynką, okazuje się demonem seksu, który już po trzecim swoim razie w życiu sam z siebie wymyśla i proponuje swojemu Aleksandrowi fellatio z finałem w ustach. W ogóle mniej więcej w połowie oni przeżywają swój miesiąc miodowy i książka na jakieś 50 stron zamienia się w regularnego pornola. Do tego momentu doszłam akurat w tramwaju i cieszyłam się, że nie jechało nim zbyt wiele osób, bo płonęłam rumieńcem i to bardzo. Po pewnym czasie zrobiło się jednak trochę nudno – no bo ileż można?

Oddać jednak książce trzeba to, że napisana jest w sposób niezwykle zmysłowy i pociągający, a prócz tego potrafiła przenieść wszystkie moje zmysły w innym świat, co rzadko się zdarza. Zaczytywałam się tak, że przegapiałam przystanki, na których wysiąść powinnam.

Powieść dla pań. Panom dziękować nawet nie trzeba, bo sami podziękują za tę słodką miłość, w którą żaden w nich nie uwierzy i za niegodną swej płci uzna.

A ja wierzę, bo w coś w tym życiu wierzyć trzeba.

Pytanie za 100 punktów: czy w latach 30. i 40. ludzie w ZSRR mieli prezerwatyw na pęczki? Nurtuje mnie to ogromnie. Ale do rzeczy.

Na historii to ja się nie znam. Czerwoną lampkę w mojej głowie zaświeciło stwierdzenie, że napis "Arbeit macht frei" wisiał nie nad wejściem do Auschwitz. Ale to w drugiej części tak autorka zawaliła. Reszta nie wzbudziła moich wątpliwości, a i...