Tym razem Maigret prowadzi śledztwo w paryskiej dzielnicy Montparnasse, a wszystko kręci się wokół tamtejszego kabaretu, ale bardziej właściwa nazwa to klub nocny, taki ściek do którego trafiają późno w nocy niedopici goście, którzy wciąż poszukują nowych wrażeń. W tym lokalu tańczą i rozbierają się panienki, można się napić, można z panienkami pogadać, można i coś więcej, ale trzeba zapłacić. Simenon opisuje beznamiętnie cały ten przemysł rozrywkowy najniższego sortu, i ludzi kręcących się wokół: dziewczynę rozbierającą się co noc na scenie, która też co noc się upija, naganiacza do nocnego klubu o ciele karła i pomarszczonej twarzy, który namiętnie gra na wyścigach, młodego lekarza uzależnionego od morfiny, starą hrabinę – narkomankę i alkoholiczkę, dilera narkotykowego, który sam bierze i budzi we wszystkich obrzydzenie. Maigret usiłuje poczuć ten świat, tych ludzi, których praca zaczyna się wieczorem a idą spać gdy inni wstają do pracy, więc przesiaduje w klubie nocnym, rozmawia z właścicielami. Nie bawi go ten świat, prawdę mówiąc czuje do niego odrazę, ale co robić, trzeba rozwiązać zagadkę podwójnego morderstwa, co zresztą nasz komisarz czyni.

Simenon daje w tej krótkiej, jak to u niego, powieści, portret nocnego życia Paryża z początku lat pięćdziesiątych, obraz niepiękny, ale samo życie...

Dla wielu będzie to powieść nudna, bo narracja jest bardzo powolna, ale dla lubiących Simenona, jak ja, rzecz jest zawsze ciekawa.

Tym razem Maigret prowadzi śledztwo w paryskiej dzielnicy Montparnasse, a wszystko kręci się wokół tamtejszego kabaretu, ale bardziej właściwa nazwa to klub nocny, taki ściek do którego trafiają późno w nocy niedopici goście, którzy wciąż poszukują nowych wrażeń. W tym lokalu tańczą i rozbierają się panienki, można się napić, można z panienkami pogadać, można i coś...