Kontynuacja "Antybaśni 1001 i jednego dnia" to pozycja zdecydowanie słabsza od swojego pierwowzoru. Uleciała gdzieś lekkość i pogoda pierwszego tomu, humor stał się nazbyt ciężki a ironia gorzka. W przeciwieństwie do pierwszej części, "Włóczęgów Czasoprzestrzeni" nie sposób porównać do fantasy humorystycznego spod znaku Terry'ego Pratchetta, czy Toma Holta. Wolski narzucił w tym tomie za dużo stylu, w jakim spisał powieści takie, jak "Nieprawe łoże", czy "Noblista" a od kontynuacji "Antybaśni..." oczekiwałem czegoś na miarę "Agenta Dołu".
Fabuła rojąca się od dziur, niekonsekwencji, błędów i rozwiązań deus ex machina ma też kilka pozytywnych aspektów, jak choćby umieszczenie alter ego pisarza w stworzonym przez niego świecie, czy cały niemalże wątek rozgrywający się w trapezoidalnym królestwie. Ten ostatni był dla mnie najjaśniejszym elementem "Włóczęgów..." i chyba jedynym sensownym pomostem między nierównym poziomem obu książek.

Kontynuacja "Antybaśni 1001 i jednego dnia" to pozycja zdecydowanie słabsza od swojego pierwowzoru. Uleciała gdzieś lekkość i pogoda pierwszego tomu, humor stał się nazbyt ciężki a ironia gorzka. W przeciwieństwie do pierwszej części, "Włóczęgów Czasoprzestrzeni" nie sposób porównać do fantasy humorystycznego spod znaku Terry'ego Pratchetta, czy Toma Holta. Wolski narzucił...