Nie, to nie jest najbardziej oryginalna, niezwykła ani najbardziej zabawna komedia Shakespeare'a, a chyba podobała mi się najbardziej spośród tych, które do tej pory przeczytałam. Radość, humor i dowcip miesza się tu z refleksją zgoła niepasującą do komedii, przeplata z pytaniami o tolerancję i skłania do rachunku sumienia religii jako takiej; nadzieja na szczęśliwe zakończenie sąsiaduje z oczekiwaniem na tragiczny finał wydarzeń. Nie ma tu chyba postaci, która nie zaskoczyłaby drugą stroną swojego charakteru: wzruszenie dobrocią Antonia współistnieje z pobłażliwością, jaką budzi jego wieczny pesymizm i rezygnacja, Żyd Shylock jest godzien pogardy przez swoją chciwość i okrucieństwo, ale nie sposób mu nie współczuć, cnotliwa Portia była kandydatką na kolejną cukrową panienkę w stylu Bianki z "Poskromnienia złośnicy", dopóki nie okazała swojej mądrości i sprytu.
Nie pamiętam, kiedy akcja komedii wciągnęła mnie na tyle mocno, żeby trudno mi było oderwać się od lektury i nie pamiętam, kiedy ostatni raz komedia okazała się czymś więcej niż tylko perypetiami dwóch zakochanych par - i taki właśnie jest "Kupiec wenecki".

Nie, to nie jest najbardziej oryginalna, niezwykła ani najbardziej zabawna komedia Shakespeare'a, a chyba podobała mi się najbardziej spośród tych, które do tej pory przeczytałam. Radość, humor i dowcip miesza się tu z refleksją zgoła niepasującą do komedii, przeplata z pytaniami o tolerancję i skłania do rachunku sumienia religii jako takiej; nadzieja na szczęśliwe...