Muszę przyznać, że tym razem Szekspir mnie rozczarował. Niby "Ryszard III" to jedna z bardziej cenionych jego tragedii, inspirująca zarówno świat kultury, jak i polityki, wielokrotnie ekranizowana, po tysiąckroć cytowana i tak dalej. Ale w porównaniu chociażby do "Makbeta" czy "Hamleta", wydaje się ona utworem zwyczajnie przegadanym i, co tu dużo mówić, nudnym.

Pomijam już mnogość tytułów książęcych i powtarzające się imiona, określające zupełnie różne osoby (Henryków przynajmniej numerowali, ale przy Edwardach trochę się pogubiłam) - cóż, tu kłania się chyba przede wszystkim moja mikra wiedza co do szczegółów historii angielskiej. Ale myślę, że wydawca mógłby trochę pójść czytelnikowi na rękę i opatrzyć tekst kilkoma przypisami, które pozwoliłyby połapać się w tych zawiłościach.

Znaczenie gorzej sprawa się ma z tytułowym bohaterem. Historyczny Ryszard III był przecież niesamowicie dramatyczną postacią. Najpierw walnie przyczynił się do utrzymania korony przez swego brata Edwarda, a potem, po jego śmierci, sam zaczął bezpardonowo walczyć o władzę (bezwzględnie eliminując stojących mu na drodze, o czym zresztą można poczytać właśnie u Szekspira). Taka postać aż się prosi o porządne rozbudowanie psychologiczne, o ukazanie targających nią sprzeczności - w końcu bohater ten niósł niesamowity potencjał tragizmu, mógłby z powodzeniem stanąć choćby obok lady Makbet czy Koriolana. Szekspir jednak ukazał go bardzo na zimno, na plan pierwszy wysuwając jego makiawelizm, bezwzględność w dążeniu po trupach do własnego celu. Jakby celowo chciał go ukazać w niekorzystnym świetle, może nawet ośmieszyć (o co zresztą wielu krytyków go posądza).

Stąd w czasie lektury, miałam przemożne wrażenie, że zamiast wielkiej tragedii, opartej na historycznych wydarzeniach, angielski dramatopisarz zaserwował propagandowe dzieło, napisane na zlecenie. I stąd mój wyraźny niesmak i rozczarowanie, chociaż nastawiłam się na literaturę naprawdę wysokich lotów.

Muszę przyznać, że tym razem Szekspir mnie rozczarował. Niby "Ryszard III" to jedna z bardziej cenionych jego tragedii, inspirująca zarówno świat kultury, jak i polityki, wielokrotnie ekranizowana, po tysiąckroć cytowana i tak dalej. Ale w porównaniu chociażby do "Makbeta" czy "Hamleta", wydaje się ona utworem zwyczajnie przegadanym i, co tu dużo mówić, nudnym.

Pomijam...