Bardzo dobrze się to czyta jeśli zna się bardzo dobrze epokę opisywaną w tym dramacie, jak również tą, w której on powstał. Gdybym nie była takim frakiem historycznym to w pewnym momencie pogubiłabym się w tytułach postaci tego dramatu. Mimo to lektura była bardzo przyjemna, chociaż widać, że sztuka powstała w czasach wnuczki Henryka VII - Ryszard III jest tu typowym szekspirowskim czarnym charakterem, zarzuca mu się wszystkie najgorsze zbrodnie i oczywiście w tym zlecenie zabójstwa Książąt z Tower (swoją drogą muszę kiedyś dotrzeć do jakiejś książki o nich, bo to bardzo ciekawa historia, jedna z zagadek, których rozwiązania prawdopodobnie nigdy już nie poznamy).

Bardzo dobrze się to czyta jeśli zna się bardzo dobrze epokę opisywaną w tym dramacie, jak również tą, w której on powstał. Gdybym nie była takim frakiem historycznym to w pewnym momencie pogubiłabym się w tytułach postaci tego dramatu. Mimo to lektura była bardzo przyjemna, chociaż widać, że sztuka powstała w czasach wnuczki Henryka VII - Ryszard III jest tu typowym...

Kolejny świetny utwór Shakespeara. Jego jedynym problemem jest mnogość postaci i ich rodzinnych koligacji. W tej ilości królów, królowych, książąt i księżniczek, człowiek gubi się w poszczególnych intrygach tytułowego króla Ryszarda III.

Kolejny świetny utwór Shakespeara. Jego jedynym problemem jest mnogość postaci i ich rodzinnych koligacji. W tej ilości królów, królowych, książąt i księżniczek, człowiek gubi się w poszczególnych intrygach tytułowego króla Ryszarda III.

"Wichura bije w tych, co pną się w górę,
A gdy upadną, zostają z nich strzępy!'

Ryszard pragnie zdobyć angielską koronę. Aby tego dokonać, pozbywa się realnych i potencjalnych przeciwników. Nie ma skrupułów, jest gotowy na wszystko. Tylko czy można bezkarnie dążyć po trupach do celu?

Szekspir doskonale sportretował człowieka kierowanego ambicją i żądzą władzy, pozbawionego kodeksu moralno - etycznego. Jednocześnie trzeba pamiętać o tym, że trochę w kreacji Ryszarda przesadził. Władca Anglii w rzeczywistości nie był zły do szpiku kości. Historycy muszą teraz wszystko odkręcać:)
To niejedyny przypadek, gdy autor dał się ponieść fantazji. Podobnie jest w przypadku "Henryka V", z tym że ten władca staje się ucieleśnieniem wszelkich cnót. Litości... Ale o tym innym razem.

Szekspir przedstawia polityczne rozgrywki i intrygi. Trup ściele się gęsto. Nie można się nudzić. Problem polega na tym, że trzeba rozróżnić wielu bohaterów. Nie jest to łatwe, tym bardziej, ze mamy kilku Ryszardów i Edwardów i, o ile dobrze pamiętam, dwie Elżbiety. Do tego hrabiowie, książęta, duchowni itd. Gdy już "ogarnie się" bohaterów, można się w końcu bardziej na nich skupić i zauważyć, jak wspaniale zostali scharakteryzowani. I nie chodzi tu tylko o mężczyzn, bo mamy również kilka wyrazistych postaci kobiecych i warto też na nie zwrócić uwagę.

Problematyka poruszona w utworze jest różnorodna i uniwersalna. Oprócz ambicji i władzy mamy też motyw winy i kary, Boga, prawdy, słabości człowieka, sumienia, krótkotrwałości ziemskich łask itp. Po raz kolejny pozwolę sobie na małą sugestię dla wielbicieli cytatów - tu znajdziecie ich wiele:)

Cóż jeszcze... Tajemniczy nastrój, trochę historii (ale i trochę fantazji),odrobina grozy, realizm i fantastyka (duchy, a jakże),wojna, przekleństwo... No i korzystna propozycja wymiany [przyznajcie sami - kto nie ofiarowałby konia w zamian za królestwo? :)].

Utwór niewątpliwie godny uwagi. Taka ciekawostka - "Ryszard III" to po "Hamlecie" drugi najdłuższy dramat (kronika) autora. Zachęcam do lektury. Czas na nią poświęcony na pewno nie będzie stracony.
Polecam!

"Wichura bije w tych, co pną się w górę,
A gdy upadną, zostają z nich strzępy!'

Ryszard pragnie zdobyć angielską koronę. Aby tego dokonać, pozbywa się realnych i potencjalnych przeciwników. Nie ma skrupułów, jest gotowy na wszystko. Tylko czy można bezkarnie dążyć po trupach do celu?

Szekspir doskonale sportretował człowieka kierowanego ambicją i żądzą władzy,...

Dla mnie każdy utwór Szekspira to pozycja wybitna. A kim jest bohater tego dramatu ? Brzydki, pokręcony garbus ogarnięty żądzą władzy, żądzą posiadania. To się musi źle skończyć i stąd jego rozpaczliwy krzyk ...Królestwo za konia... Kocham Szekspira.

Dla mnie każdy utwór Szekspira to pozycja wybitna. A kim jest bohater tego dramatu ? Brzydki, pokręcony garbus ogarnięty żądzą władzy, żądzą posiadania. To się musi źle skończyć i stąd jego rozpaczliwy krzyk ...Królestwo za konia... Kocham Szekspira.

Muszę przyznać, że tym razem Szekspir mnie rozczarował. Niby "Ryszard III" to jedna z bardziej cenionych jego tragedii, inspirująca zarówno świat kultury, jak i polityki, wielokrotnie ekranizowana, po tysiąckroć cytowana i tak dalej. Ale w porównaniu chociażby do "Makbeta" czy "Hamleta", wydaje się ona utworem zwyczajnie przegadanym i, co tu dużo mówić, nudnym.

Pomijam już mnogość tytułów książęcych i powtarzające się imiona, określające zupełnie różne osoby (Henryków przynajmniej numerowali, ale przy Edwardach trochę się pogubiłam) - cóż, tu kłania się chyba przede wszystkim moja mikra wiedza co do szczegółów historii angielskiej. Ale myślę, że wydawca mógłby trochę pójść czytelnikowi na rękę i opatrzyć tekst kilkoma przypisami, które pozwoliłyby połapać się w tych zawiłościach.

Znaczenie gorzej sprawa się ma z tytułowym bohaterem. Historyczny Ryszard III był przecież niesamowicie dramatyczną postacią. Najpierw walnie przyczynił się do utrzymania korony przez swego brata Edwarda, a potem, po jego śmierci, sam zaczął bezpardonowo walczyć o władzę (bezwzględnie eliminując stojących mu na drodze, o czym zresztą można poczytać właśnie u Szekspira). Taka postać aż się prosi o porządne rozbudowanie psychologiczne, o ukazanie targających nią sprzeczności - w końcu bohater ten niósł niesamowity potencjał tragizmu, mógłby z powodzeniem stanąć choćby obok lady Makbet czy Koriolana. Szekspir jednak ukazał go bardzo na zimno, na plan pierwszy wysuwając jego makiawelizm, bezwzględność w dążeniu po trupach do własnego celu. Jakby celowo chciał go ukazać w niekorzystnym świetle, może nawet ośmieszyć (o co zresztą wielu krytyków go posądza).

Stąd w czasie lektury, miałam przemożne wrażenie, że zamiast wielkiej tragedii, opartej na historycznych wydarzeniach, angielski dramatopisarz zaserwował propagandowe dzieło, napisane na zlecenie. I stąd mój wyraźny niesmak i rozczarowanie, chociaż nastawiłam się na literaturę naprawdę wysokich lotów.

Muszę przyznać, że tym razem Szekspir mnie rozczarował. Niby "Ryszard III" to jedna z bardziej cenionych jego tragedii, inspirująca zarówno świat kultury, jak i polityki, wielokrotnie ekranizowana, po tysiąckroć cytowana i tak dalej. Ale w porównaniu chociażby do "Makbeta" czy "Hamleta", wydaje się ona utworem zwyczajnie przegadanym i, co tu dużo mówić, nudnym.

Pomijam...

Bolingbroke przejmuje koronę Anglii.

Bolingbroke przejmuje koronę Anglii.

W bardzo ładnym tłumaczeniu Romana Brandstaettera.

W bardzo ładnym tłumaczeniu Romana Brandstaettera.

Cóż "ci co żyli już nieżywi", mówiąc w skrócie. Dworska intryga, chory król, przeklinająca królowa.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/09/tragedia-ryszarda-iii.html

Cóż "ci co żyli już nieżywi", mówiąc w skrócie. Dworska intryga, chory król, przeklinająca królowa.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/09/tragedia-ryszarda-iii.html

Po namowie siostry sięgnąłem. Nie zachwyciła mnie tak bardzo jak ją, ale też mi się podobała. Czasem śmieszna, czasem tragiczna, czasem nudna. Polecam! ;)

Po namowie siostry sięgnąłem. Nie zachwyciła mnie tak bardzo jak ją, ale też mi się podobała. Czasem śmieszna, czasem tragiczna, czasem nudna. Polecam! ;)

To była, jeśli dobrze pamiętam, trzecia zaledwie tragedia Shakespeare'a, jaką przeczytałam i ta, która ugruntowała moją niesłabnącą sympatię dla angielskiego mistrza. "Króla Ryszarda III" czyta się dosłownie jak krwistą, mroczną powieść historyczną - jest tu ironia losu (lady Anna i jej małżeństwo z Ryszardem),są intrygi i żądza władzy, a trup oczywiście ściele się gęsto aż do dramatycznego końca.
Trzeba przyznać, że Shakespeare uczynił ze swojego bohatera prawdziwy czarny charakter, a był w tym tak przekonujący, że aż trudno uwierzyć, że Ryszard III nie był takim wcieleniem zła...

To była, jeśli dobrze pamiętam, trzecia zaledwie tragedia Shakespeare'a, jaką przeczytałam i ta, która ugruntowała moją niesłabnącą sympatię dla angielskiego mistrza. "Króla Ryszarda III" czyta się dosłownie jak krwistą, mroczną powieść historyczną - jest tu ironia losu (lady Anna i jej małżeństwo z Ryszardem),są intrygi i żądza władzy, a trup oczywiście ściele się gęsto...