Sądzę że książka zdecydowanie zasługuje na wyższą opinię. Nie ma w niej błędów logicznych, fabuła jest ciekawa, postacie są dokładne i barwne, jest naprawdę wciągająca. Książka ma bardzo dobry warsztat pisarski. Wiele logicznych rozważań dodaje jej dodatkową jakość.

Sądzę że książka zdecydowanie zasługuje na wyższą opinię. Nie ma w niej błędów logicznych, fabuła jest ciekawa, postacie są dokładne i barwne, jest naprawdę wciągająca. Książka ma bardzo dobry warsztat pisarski. Wiele logicznych rozważań dodaje jej dodatkową jakość.

Pierwsza część była lepsza. Ta książka mogłaby być o kilkanaście stron cieńsza, a i tak wszystko by się wyjaśniło. Wątek kliniki zaczął się ciekawie, ale autorka tak zagmatwała, że już nie do końca rozumiem co w tej klinice się dzieje, co ona tworzy, i jaki to ma związek z organizacją. Dopiero pod koniec jakaś akcja zaczyna się dziać i ostatni rozdział sprawia, że sięgam po ostatni tom. Bo na pewno nie dzięki bohaterom.
Postać Caramela nawet ciekawa i nawet mnie tak nie irytował, chociaż panoszy się jakby rozumy wszystkie pozjadał, ale dobra, akceptuje. Za to Colin i Tin wkurzali mnie za każdym razem...
I to ma być niby miłość? Bo się zobaczyli i BUM?! Serio? To już wpojenie w "Zmierzchu" było jakoś wytłumaczone sensownie, a to to? No dobra, może się wyjaśni jeszcze jakoś, biorąc pod uwagę ile organizacja nie mówi swoim, ale....
Ten do niej ciągle ma jakieś pretensje, tu jakieś domniemania, że została mu podstawiona i tylko mąci mu w głowie, żeby młodej nie szukał; zaraz ją prosi o pomoc, a koniec końców co dialog to drze na nią ryja. I nawet szczerze przeprosić nie umie. To ma być rzekomy silny alfa? Bo co, bo jest opisywany, jako facet szeroki w barach? Dupa z niego wiecznie tłumacząca się trudnym dzieciństwem, a nie alfa. Serio, głównym bohaterem to się Pani Magda nie popisała. Rozumiem, że miał być nerwowy, z traumą itd, ale ona z niego zrobiła zwykłego chama i furiata!
Tin nie lepsza: zamiast przy którejś okazji dać mu w mordę to nie, ona go tylko skarci jak matka łobuza. Ach i się odetnie od telepatii między nimi. I to jej wieczne "Ale tata to... Ale tata tamto..." Nie miała nigdy do czynienie z innym wilkołakiem, to powinna Colina chociaż minimalnie wysłuchać, być ciekawa czy coś. A ta nigdy w organizacji nie była, nie wie jak tam jest, ale wypunktować błędy to pierwsza! Z resztą on też słuchać nie potrafi... Reasumując: wątek "romantyczny" - tragedia. Nie chodzi mi o to, że powinno być, różowo, tęczowo itp., ale kuuuuurde...
Nie ma tu Emily - jedynej bohaterki, dla której zdecydowałam się czytać 2 tom. W 3 już na pewno będzie, więc pozostaje mi się przemęczyć. No chyba, że mnie autorka czymś zaskoczy... w co wątpie.

Pierwsza część była lepsza. Ta książka mogłaby być o kilkanaście stron cieńsza, a i tak wszystko by się wyjaśniło. Wątek kliniki zaczął się ciekawie, ale autorka tak zagmatwała, że już nie do końca rozumiem co w tej klinice się dzieje, co ona tworzy, i jaki to ma związek z organizacją. Dopiero pod koniec jakaś akcja zaczyna się dziać i ostatni rozdział sprawia, że sięgam po...

Znalezione podczas tegorocznych porządków świątecznych, a ponieważ tytuł sugerował rozrywkę odłożyłam na bok, by przed decyzją co dalej przeczytać ją. Do przekartkowania podczas podróży nawet niezła, ale na rzetelne czytanie nadal szkoda czasu. Korektor też dalej miał zły dzień, bo słownictwo i stylistyka prawie przedszkolne. Chyba, że z nudów nad korektą przysnął.

Znalezione podczas tegorocznych porządków świątecznych, a ponieważ tytuł sugerował rozrywkę odłożyłam na bok, by przed decyzją co dalej przeczytać ją. Do przekartkowania podczas podróży nawet niezła, ale na rzetelne czytanie nadal szkoda czasu. Korektor też dalej miał zły dzień, bo słownictwo i stylistyka prawie przedszkolne. Chyba, że z nudów nad korektą przysnął.

Książka znacznie słabsza od pierwszego tomu. O ile pierwszy tom można określić jako "vademecum wilkołactwa", w którym autorka drobiazgowo wyjaśnia każdą kwestię odnośnie życia, zachowań, organizacji i zwyczajów wilkołaków, to drugi tom można określić jako "studium psychologiczne głównego bohatera". Co jest moim zdaniem, niestety, piętą achillesową tej książki. Gdyby wyciąć wszystkie opisy wpadania we wściekłość głównego bohatera oraz związane z tym jego przemyślenia, książka pewnie schudłaby o połowę. Powoduje to również, że ten sposób prowadzenia narracji zaczyna po prostu nużyć. Oby zakończenie trylogii było lepsze. Pozycja dla wytrwałych.

Książka znacznie słabsza od pierwszego tomu. O ile pierwszy tom można określić jako "vademecum wilkołactwa", w którym autorka drobiazgowo wyjaśnia każdą kwestię odnośnie życia, zachowań, organizacji i zwyczajów wilkołaków, to drugi tom można określić jako "studium psychologiczne głównego bohatera". Co jest moim zdaniem, niestety, piętą achillesową tej książki. Gdyby wyciąć...

Lubię fantasty,może nie mam bzika na tym punkcie lecz kocham takie klimaty.Magdę Parus poznałem, przypadkiem w bibliotece.Tak po prostu zdjąłem z półki i klika dni później przeczytałem.
Niestety zrobiłem błąd nie czytając pierwszej części.
Szkoda, bo troszkę mi się słabo czytało, kto jest kim i dlaczego znalazł się akurat w tym miejscu ?
No trudno, może uda mi się dorwać tom 1 ?
Czy książkę,warto przeczytać ?
Owszem,ale dla fanów gatunków.Miłośnicy wilkołaków, pewnie ją polubią.
Jest mądrze napisana,widać że wyszła z pod pióra doświadczonej pisarki.
Ja tę książkę,nie umieszczę co prawdą w dziale ulubione lecz, z chęcią sięgnę po jej inne wilkołacze klimaty.

Lubię fantasty,może nie mam bzika na tym punkcie lecz kocham takie klimaty.Magdę Parus poznałem, przypadkiem w bibliotece.Tak po prostu zdjąłem z półki i klika dni później przeczytałem.
Niestety zrobiłem błąd nie czytając pierwszej części.
Szkoda, bo troszkę mi się słabo czytało, kto jest kim i dlaczego znalazł się akurat w tym miejscu ?
No trudno, może uda mi się dorwać...

Drugi tom serii Wilcze dziedzictwo, autorstwa Magdy Parus niestety nie zachwycił. Pierwszy tom, którego akcja była spójna podobał mi sie o wiele bardziej. Niestety dywagacje głównego bohatera nad każdą kwestią i tłumaczenie czytelnikowi wszystkich detali, były dość nużące...Być może kolejny tom (Ukryte cele),który obecnie czytam pozwoli mi wrócić do poprzedniej opinii, którą miałam o autorce i książkach jej autorstwa...

Drugi tom serii Wilcze dziedzictwo, autorstwa Magdy Parus niestety nie zachwycił. Pierwszy tom, którego akcja była spójna podobał mi sie o wiele bardziej. Niestety dywagacje głównego bohatera nad każdą kwestią i tłumaczenie czytelnikowi wszystkich detali, były dość nużące...Być może kolejny tom (Ukryte cele),który obecnie czytam pozwoli mi wrócić do poprzedniej opinii,...

Przeczytałem tylko, aby zobaczyć jak wielowątkowa akcja, rozpoczęta w części pierwszej, się potoczy. Zawiodłem się całkowicie. Nic nie zostało wyjaśnione, a jeszcze dorzucono czytelnikom na głowy kolejne wątki.
Większość czasu spędzamy w lesie czując się jak wilk, tylko tyle pamiętam z ponad 300str powieści.

Przeczytałem tylko, aby zobaczyć jak wielowątkowa akcja, rozpoczęta w części pierwszej, się potoczy. Zawiodłem się całkowicie. Nic nie zostało wyjaśnione, a jeszcze dorzucono czytelnikom na głowy kolejne wątki.
Większość czasu spędzamy w lesie czując się jak wilk, tylko tyle pamiętam z ponad 300str powieści.

Moja opinia jest taka sama jak co do tomu pierwszego.

Moja opinia jest taka sama jak co do tomu pierwszego.

W porządku ale bez szału. Choć po lekturze t. 2 chce się przeczytać resztę żeby się dowiedzieć o co tak naprawdę chodzi.

W porządku ale bez szału. Choć po lekturze t. 2 chce się przeczytać resztę żeby się dowiedzieć o co tak naprawdę chodzi.

Namnożyło się wątków, może w trzeciej części się coś wyjaśni.

Namnożyło się wątków, może w trzeciej części się coś wyjaśni.