Jestem nią oczarowana i mam czytelniczego kaca po jej skończeniu. Ta historia to kwintesencja tego czego szukam w książkach . Emocji, mądrości życiowych, miłości. Jestem na kolanach i nie chce się z nich podnosić. Woow...

Porusza ona tak wiele aspektów życia, uczy nas pokory, szacunku do życia, tego co już posiadamy.

Daje nam mentalnego klapsa za traktowanie siebie i innych przez pryzmat powierzchniowego piękna, zatrzymuje i zmusza do refleksji.



Ambrose i Fern to bohaterowie cierpiący. Ona jako nastolatka wyśmiewana ze swojego wyglądu, a on uznawany za Boga - przystojny sportowiec który ma z pozoru wszystko...do czasu gdy traci absolutnie wszystko.

Autorka pokazuje jak pozornie szczęśliwi ludzie ciepią w samotności jak wieczorami rozpadają się na milion kawałeczków....


Pisarka nie ogranicza się tylko do głównych bohaterów - tworzy tu całą społeczność. Mieszkańcy miasteczka tworzą tło powieści by w pewnym momencie przeniknąć główne wątki, splatać się z nimi, uwypuklać problemy, rozwiązania. Nie zanudzicie się gdyż książka naszpikowana jest zwrotami akcji, wydarzeniami, które zmieniają bohaterów ale i samego czytelnika.
W pewnym momencie autorka tak obraca historię, że szczęśliwi ludzie stają się cierpiętnikami a cierpiętnicy dostępują szczęścia.... zabieg ten pozwala nam zobaczyć jak ulotne sa nasze życia. Jak bardzo kruche i zaskakujące bywa życie. Ale ta książka nie ma nas dołować - ma nam pokazać, że powinniśmy szanować to co mamy, dbać o samych siebie i naszych bliskich bo nie wiem co czeka za rogiem. Pokazuje jak ulotne jest piękno zewnętrzne i tak naprawdę pokazuje nam prawdziwe piękno.


"Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia."

Ogromny plus za język. Mimo, że narracja jest 3 osobowa ale i tak odbywa się z perspektywy obojga bohaterów. Osobiście nie jestem fanka takiego rozwiązania, ale Amy Harmon pokazała jakim kunsztem włada i jak plastyczny jest jej język. Historia jest dopracowana, złożona.
Dławiłam się emocjami dzięki jej listom, wierszom, cytatom.





"Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?

Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?
Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?
Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,
Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?
Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?
Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"






Stworzyła świat piękny i okrutny zarazem. Ta historia rani, ale i daje nadzieję - przepełniała mnie do szpiku kości i nadal w niej tkwię.



Czytając ją uzbrójcie się w chusteczki - ja płakałam nie z powodu romantycznych uniesień - choć z pewnością chwytają za serce. Do mnie przemówiła niesprawiedliwość społeczna i życiowa, choroba, utrata, przemoc fizyczna, śmierć...

Jestem nią oczarowana i mam czytelniczego kaca po jej skończeniu. Ta historia to kwintesencja tego czego szukam w książkach . Emocji, mądrości życiowych, miłości. Jestem na kolanach i nie chce się z nich podnosić. Woow...

Porusza ona tak wiele aspektów życia, uczy nas pokory, szacunku do życia, tego co już posiadamy.

Daje nam mentalnego klapsa za traktowanie siebie i...