Ta książka boli....
Boli na tak wiele różnych sposobów, że chcąc to wszystko dokładnie i zrozumiale opisać, stworzyłabym prawdziwy elaborat...
Zacznę może od tego co mi się nie podobało, bo będzie to poniekąd usprawiedliwieniem dla mojej oceny, takiej a nie innej :
Po pierwsze –
Forma w której cała opowieść została przedstawiona, kompletnie mnie nie zachwyciła.
Przez 3/4 tej historii fabuła była poprowadzona całkowicie beznamiętnie – ot taka sobie zwykła relacja z retrospekcjami, nie wiadomo dokładnie do czego tak naprawdę zmierzająca.. Bohaterowie wykreowani w sposób bardzo blady, choć realistyczny...ale na dobrą sprawę nijaki, nie wzbudzający w czytelniku żadnych żywszych emocji, czy cieplejszych uczuć.
Kompletne zero reakcji.
Odnosi się z początku wrażenie, że przechodzimy przez kolejne byle jakie dni z życia kilku zwykłych nastolatków. Nastolatków żyjących w małym miasteczku jakich jest tysiące - i nic ponad to.
Lecz wszystko do czasu......................
Przypuszczam, że nie było zadaniem tej książki zwyczajne podobanie się i stanowienie lekkiej rozrywki na nudne popołudnie. Ta książka jest BARDZO MĄDRA i należy to docenić, a od podobania się i relaksu, mamy przecież milion innych pozycji.
Ta książka miała głównie zmusić czytelnika do refleksji, wyciszenia się, zadumy, zamyślenia i czytania jej bardziej sercem, duszą i sumieniem, niż oczami i umysłem.
Miała zmusić do głębszego zastanowienia się nad kwestiami i przesłaniami zawartymi w jej treści. A są tam zagadnienia doprawdy niełatwe do przetrawienia.
Począwszy od takich z którymi borykamy się na co dzień ( postrzeganie i ocenianie siebie i innych poprzez pryzmat wyglądu ) , przez zmaganie się z własnymi ograniczeniami i słabościami , tematykę nieuleczalnej choroby, na kwestii życia i śmierci i ponoszenia konsekwencji podjętych decyzji kończąc.
Ta książka nie ma bawić, nie ma odprężać. Ta książka ma zmusić do myślenia. I robi to. Robi to doskonale.
Mimo marnych początków, wycisnęła ze mnie wiele łez i na długo zapadnie mi w pamięć.. i może nawet jeszcze kiedyś do niej wrócę....
Bardzo wartościowa pozycja, choć wielu ( tak jak i mnie ) może nie przypaść do gustu styl w jakim została poprowadzona narracja... ale czy forma ma określać wartość przekazywanej historii ?
Nie wiem czy polecam, bo nie każdy i nie zawsze będzie mógł się w tym wszystkim odnaleźć, ale tak czy owak, jak dla mnie, książka jest jedyna w swoim rodzaju.
Nie zapomnę jej jeszcze długo.

" Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?
Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?
Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?
Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?
Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?
Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?
Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,
Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?
Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?
Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"

Ta książka boli....
Boli na tak wiele różnych sposobów, że chcąc to wszystko dokładnie i zrozumiale opisać, stworzyłabym prawdziwy elaborat...
Zacznę może od tego co mi się nie podobało, bo będzie to poniekąd usprawiedliwieniem dla mojej oceny, takiej a nie innej :
Po pierwsze –
Forma w której cała opowieść została przedstawiona, kompletnie mnie nie zachwyciła.
Przez 3/4...