Jesteśmy wszyscy, jak Piotruś Pan, myślę i mówię o mężczyznach. Jest już ukuty w psychologii termin syndromu Piotrusia Pana, który określa zespół cech i zachowań osoby niedojrzałej, infantylnej, wiecznie dziecinnej w swych postawach i wyborach, pragnącej zachować status dziecka będąc jednocześnie dorosłym, wolnej od zewnętrznych nacisków i ogólnie przyjętych norm i konwenansów, żyjącej w swoim wydumanych świecie, poszukującej dojrzałej osoby kobiety-mamy, która mogłaby się nim zajmować i opiekować, ale też tylko od czasu do czasu w wyznaczanych przez niego granicach. To bardzo wygodna i bardzo bezpieczna rola, jaką pragnący zrzucić z siebie odpowiedzialność mężczyźni przyjmują, zwłaszcza wtedy, kiedy czując brzemię i ciężar zależności chcą się wymiksować z przyjętej konwencji zerwać związek, zmienić stopień relacji na taki niezobowiązujący. To nie jest więc bajka dla dzieci, jest w niej oczywiście typowy bajkowy pierwiastek, walki dobra ze złem – Piotrusia z Kapitanem Hakiem, ale to tylko przykrywka dla ujawnienia prawdziwego obrazu świata dorosłych. I choć bohaterami są dzieci zawarte w tej bajce przesłanie przed wszystkim odnosi się do starszych.
Jakie jest prawdziwe oblicze Piotrusia Pana? To nie tylko jest niegrzeczne dziecko, w jakimkolwiek rozumieniu, ale to cyniczny, złośliwy, zarozumiały chłopak, który pełen wewnętrznej dumy i pychy uważał, że może żyć bez mamy w świecie bez dorosłych a jednocześnie rozpaczliwie jej poszukiwał. Zraniony przez dorosłych nigdy nie chciał się stać dorosłym. Do tego zachęcał i swoją poznaną przyjaciółkę Wendy, mając nadzieję, że podzieli ona jego pragnienia i też nigdy nie urośnie będąc dzieckiem, takim jak on. Wielkie było jego rozczarowanie kiedy zobaczył ją dorosłą. Przygody Piotrusia pełne są barwnych opowieści, bo jego świat – Nibylandia - to przecież taki wielki plac zabawa. Mamy tam piratów, mamy czerwonoskórych, mamy rożnego rodzaju nawiązania do znanych bajek i baśni. Tym żyją chłopcy, którzy tak jak Piotruś zagubili się i szukają swoich rodziców, będąc jednak pod wpływem i urokiem Piotrusia uruchamiają najgłębsze pokłady swej wyobraźni i cały czas wymyślają zabawy i rozrywki, byleby tylko się nie nudzić. Nachodzą ich jednak te szczególne momenty, kiedy każdy z nich marzy o mamie, do której mogły się przytulic i liczyć na to, że zostanie pogłaskany i pocałowany na noc, że ktoś inny będzie się martwił za niego. Takie postawy są zawsze obecne w naszym życiu i dlatego Piotruś Pan jest w każdym z nas, na szczęście dla większości facetów ujawnia się tylko podczas snów i po przebudzeniu następuje bolesnym ale jednak powrót do rzeczywistości. Inni żyją w Nibylandii na codzień, nie licząc się z innymi, tylko myśląc o sobie, bo Piotruś Pan jest najbardziej egoistycznym i pyszałkowatym dzieckiem o typowych narcystycznych cechach. I jest jeszcze Blaszany Dzwoneczek. Zawsze znajdzie się kobieta, która będzie utwierdzać Piotrusia w tym, że jest doskonały i z zazdrości wyeliminuje inne kobiety, które mogłyby jej go odebrać. A czy będzie wróżką, która zrodzi się z uśmiechu nowonarodzonego dziecka, czy kimś innym to już nieważne, o tym w bajce już nie ma mowy, bo tę bajkę pisze już życie.

Jesteśmy wszyscy, jak Piotruś Pan, myślę i mówię o mężczyznach. Jest już ukuty w psychologii termin syndromu Piotrusia Pana, który określa zespół cech i zachowań osoby niedojrzałej, infantylnej, wiecznie dziecinnej w swych postawach i wyborach, pragnącej zachować status dziecka będąc jednocześnie dorosłym, wolnej od zewnętrznych nacisków i ogólnie przyjętych norm i...