www.stanzaczytany.pl

Nie czytałam pierwszej części, więc miałam niemałe obawy, że będę odczuwała pewne braki. Owszem, braki były odczuwalne, jednak pod względem czytania nie wpływało to jakoś na całokształt interpretowanej fabuły. Czytało się szybko, autorka w umiejętny sposób prowadziła historię tak, że nawet jeśli zabraliście się tak jak ja od drugiej części, nie musieliście zapoznawać się z jej poprzedniczką. Jednak były wzloty i upadki względem mojej oceny, o których wspominam niżej. Dlatego serdecznie zapraszam do przeczytania recenzji.

Powieść napisana jest formą pamiętnika - widzimy daty, dni tygodnia, dzięki czemu mamy wrażenie, jakby główna bohaterka odsłaniała się przed nami. Ponadto pojawiają się dialogi, więc nie mamy samych opisów (których jest mnóstwo - ogromny plus za to!). Poznajemy umysł bohaterki, który jest... naprawdę niesamowity. Pamiętnik zajętej wróżki to powieść, która bawi czytelnika, a zarazem daje powody do rozważań życiowych.

Przyznaję, niekiedy było nudno - przede wszystkim na początku. Nie mogłam się wbić w fabułę. Nie za bardzo byłam zainteresowana losem kobiety, która pracuje jako wróżka i ma rozterki życiowe - nowy etap życiowy, związek, mieszkanie z facetem. Brakowało mi czegoś... Szczypty magii? Nie potrafię do końca tego określić. Jednak akcja zaczęła powoli się rozwijać, dając czytelnikowi nie tylko rozrywkę, ale i także chwilę relaksu. Z każdą kolejną stroną w magiczny sposób czytelnik wciąga się w fabułę, a zainteresowanie tematem się wzmaga.
Dodatkowym atutem książki są dodawane fragmenty twórczości fikcyjnego bohatera Jurka, który opisywał losy wampirze rodziny. Szczerze powiedziawszy na początku nie bardzo wiedziałam, jaki był w tym cel, jednak aż do ostatniej strony te opowiastki osiadały w moich myślach i nie chciały stamtąd wyjść.

Psychologia... Oj, tak! Pod aspektem psychologicznym Ewa Zdunek, autorka książki, bardzo się postarała. Nie mamy tutaj mdłej książki o kobiecie, która zarazem pisząc o sobie, koncentruje się na innych ludziach - sytuacjach, czy przypadkach. Jak już sami wiecie, główna bohaterka jest wróżką - może i nie ma szklanej kuli, ale jednak żyje kartami. Rozstawiając tarota pomaga ludziom w mniejszym i większy sposób. Ale czy to wszystko jest prawdą?

Tutaj działa psychologia i znajomość ludzkiego umysłu. Sama interesuję się takimi sprawami, więc miło było, że autorka również pokazała znajomość w tej dziedzinie. Owszem, z początku byłam sceptycznie do tego wszystkiego nastawiona - nie lubię czytać czyichś pamiętników, nawet jeśli mamy do czynienia z fikcyjną postacią, niemniej jednak... To nie mój klimat. Ale po każdej kolejnej stronie wszystko nabierało barw. Autorka wciągnęła mnie w swój świat, gdzie Emilia - główna bohaterka - odkrywa przed nami tajniki życia.

Powieść polecam dla kobiet, które lubią lekkie i zabawne powieści. Oprócz tego w książce można znaleźć wiele morałów, ciekawych zdarzeń i - uwaga! - skoków ciśnienia. Może i na początku książka mnie nie porwała, ale z biegiem czasu nabrała ona tempa, przez co zainteresowanie się wzmogło. Z chęcią zapoznam się z poprzednim tomem, natomiast Was już teraz zachęcam do zapoznania się z powieściami Ewy Zdunek.

Ocena: 5/6

www.stanzaczytany.pl

Nie czytałam pierwszej części, więc miałam niemałe obawy, że będę odczuwała pewne braki. Owszem, braki były odczuwalne, jednak pod względem czytania nie wpływało to jakoś na całokształt interpretowanej fabuły. Czytało się szybko, autorka w umiejętny sposób prowadziła historię tak, że nawet jeśli zabraliście się tak jak ja od drugiej części, nie...