Pan wil­ków to kolejny tom cyklu Oko jele­nia. Marek, Hela i Sta­szek, cią­gle sta­rają się wyko­nać zada­nie, jakie zostało im powie­rzone. I jak to zwy­kle w przy­padku takich histo­rii bywa, nic nie przy­cho­dzi łatwo. Po pierw­sze towa­rzy­sze zostali roz­dzie­leni. Ale to można uznać za naj­mniej­szy z ich problemów.
W nie­woli
Sta­szek dostał się do nie­woli tytu­ło­wego Pana wil­ków. Łatwo się w związku z tym domy­śleć, że wilki będą odgry­wać w tej opo­wie­ści pewną rolę. Są rze­czy­wi­ście bar­dzo nie­bez­pieczne. Pod­ra­so­wane tech­no­lo­gią z przy­szło­ści nie zacho­wują się jak zwy­czajne wilki. Są przez to znacz­nie groź­niej­sze i wytrzymalsze.
Wilki służą, jako straż­nicy. Jakby panu­jący mróz i uwię­zie­nie na lodo­wym pust­ko­wiu z dala od ludz­kich domostw nie było wystar­cza­ją­cym środ­kiem na zatrzy­ma­nie nie­wol­ni­ków w ryzach.
Tak jed­nak bywa, że więk­szość auto­rów daje swoim boha­te­rom szansę prze­zwy­cię­że­nia naj­więk­szych prze­ciw­no­ści losu. Jak można uciec skoro wilki pil­nują? Jak można uciec, kiedy na dwo­rze mróz, a naj­bliż­sze domo­stwa wiele kilo­me­trów stąd. Jak można uciec, kiedy masz zale­d­wie swoje ubra­nie, a Twoi straż­nicy mają broń palną, a nawet heli­kop­ter? Zawsze jest wyj­ście. Czę­sto nawet wię­cej niż jedno, trzeba je tylko znaleźć.
Wartka akcja i por­cja historii
Andrzej Pili­piuk bar­dzo dobrze buduje napię­cie. Pro­wa­dzi wartką cie­kawą akcję, którą śle­dzi­łem z zapar­tym tchem. Mnie jesz­cze zacie­ka­wił jeden aspekt książki, który być może nie ma dużego wpływu na losy boha­te­rów, ale jest istotny dla mnie i dla Cie­bie, jako czytelnika.
Andrzej Pili­piuk sięga po zapo­mniane tra­dy­cje i wątki histo­ryczne. Zwraca uwagę na to jak ludzie miesz­kali i jak myśleli. Boha­te­ro­wie cyklu Oko jele­nia pocho­dzą z róż­nych epok, z róż­nych cza­sów. Co nam wydaje się nor­malne, dziwi boha­te­rów z prze­szło­ści. Zaś nor­malne zacho­wa­nia ludzi z tam­tej epoki, mogą bul­wer­so­wać mnie i Cie­bie, jako czy­tel­nika, co autor zauważa poprzez wypo­wie­dzi i myśli Marka.
Można się zasta­no­wić jak czas zmie­nia ludzi. Czy może zmie­nia tylko oby­czaje? Bo wszy­scy boha­te­ro­wie to mimo wszystko zwy­kli ludzie. Zna­leźli się w tej sytu­acji zmu­szeni oko­licz­no­ściami lub dla­tego, że wyko­nują swoją misję/pracę. Robią to, co jest konieczne. Mor­do­wa­nie staje się nie­mal codzien­no­ścią. Zimne, bez emo­cji. Czy to budzi się to co jest w głębi natury bohaterów?
Podróże po morzu
Myśla­łeś o tym, żeby wędro­wać po morzu? Pie­szo? W zimę jest to moż­liwe, tylko trzeba uwa­żać na lód i się odpo­wied­nio przy­go­to­wać. Mimo wszystko jest to nara­ża­nie się gra­ni­czące z sza­leń­stwem, ale tak cza­sem zda­rzało się podró­żo­wać po zamar­z­nię­tych jezio­rach i morzach w zimę, kiedy podróż stat­kiem była nie­moż­liwa. Po infor­ma­cję, kto i dla­czego podró­żo­wał po zamar­z­nię­tym morzu odsy­łam do książki Pan wil­ków.
http://magiaksiazek.pl Magia książek - blog o książkach

Pan wil­ków to kolejny tom cyklu Oko jele­nia. Marek, Hela i Sta­szek, cią­gle sta­rają się wyko­nać zada­nie, jakie zostało im powie­rzone. I jak to zwy­kle w przy­padku takich histo­rii bywa, nic nie przy­cho­dzi łatwo. Po pierw­sze towa­rzy­sze zostali roz­dzie­leni. Ale to można uznać za naj­mniej­szy z ich problemów.

W nie­woli

Sta­szek dostał się do nie­woli...