„Przedwiośnie” - czyli kolejna lektura szkolna na koncie, w przypadku której nie żałuję, że podjąłem się jej przeczytania.

Opowieść o Cezarym Baryce, mimo początkowej niechęci z mojej strony, nawet przypadła mi do gustu. Podczas lektury czułem się, tak naprawdę, jakbym czytał trzy różne książki. Głównie przez to, że w danych rozdziałach autor kładł nacisk na inne aspekty. Owocowało to takim powiewem świeżości, co jakiś czas, co niewątpliwie pomagało mi w zabraniu się za dalsze czytanie, co czasami było lekkim problemem. Różność tych rozdziałów wpłynęła również na sam poziom książki, który... no, nie ukrywajmy, jest dość nierówny. Momentami można się w „Przedwiośniu” po prostu zatracić, tak wciągające są niektóre fragmenty, niestety jest również i ta druga strona monety. Czasami wręcz trudno zabrać się za dalsze czytanie. Ale mimo wszystko nie żałuję, że ją przeczytałem. Cezary Baryka był dla mnie na tyle ciekawie skonstruowaną postacią, że dla niego mogłem znieść te nudniejsze fragmenty. Po prostu byłem nawet, lekko, ciekaw jak potoczą się jego dalsze losy.

Podsumowując, nie uważam „Przedwiośnia” za złą książkę, ale także nie jest ona jakoś wielce wybitna. Jest to dla mnie ot taka powieść warta przeczytania dla kilku fragmentów. Może to lekka ignorancja z mojej strony, ale dobrze mi się z tym żyję. Żeromski przecież mnie za to nie zabije... prawda?

„Przedwiośnie” - czyli kolejna lektura szkolna na koncie, w przypadku której nie żałuję, że podjąłem się jej przeczytania.

Opowieść o Cezarym Baryce, mimo początkowej niechęci z mojej strony, nawet przypadła mi do gustu. Podczas lektury czułem się, tak naprawdę, jakbym czytał trzy różne książki. Głównie przez to, że w danych rozdziałach autor kładł nacisk na inne aspekty....