O życiu, stracie … i potworach

Drodzy współczytelnicy są takie powieści, które sięgają głęboko w pokłady ludzkiej duszy. Stanowią emocjonalną bombę, która w momencie eksplozji porusza czytelnika i nie pozostawia go obojętnym. Wreszcie są takie, które po zamknięciu ostatniej strony nie umierają lecz pozostają gdzieś głęboko wewnątrz nas. Definitywnie „Siedem minut po północy” jest tą powieścią, która na długo zapada w pamięć. Choć jest niewielka i skromna objętościowo to kryje w sobie ogromne bogactwo treści i niespotykaną głębię emocji. Nie da się ukryć, że jest to przerażająco smutna opowieść. Lecz także mądra, odważna, opowiedziana oszczędnymi zdaniami, pełna wzruszających niedopowiedzeń oraz klimatycznych obrazów, opowieść o ponadczasowym wymiarze dla każdego czytelnika bez względu na wiek.

Jest siedem minut po północy, gdy trzynastoletni Conor budzi się i odkrywa, że za oknem jego sypialni czai się potwór. Jednak to nie tego potwora Conor się spodziewał – sądził, że odwiedza go raczej ten z dręczącego go koszmaru, powtarzającego się niemal każdej nocy od dnia, kiedy matka chłopca rozpoczęła leczenie. Potwór z jego podwórka jest inny. Sędziwy i dziki. Chce czegoś od Conora. Czegoś niebezpiecznego i przerażającego. Żąda prawdy.

Na wstępie o niezwykłym powstaniu powieści. Autorem powieści jest Patrick Ness, jednakże pomysł na historię nie wyszedł od niego. Zrodził się on w głowie pisarki Siobhan Dowd. Wykreowała ona bohaterów, miała pomysł na fabułę i napisała nawet początek opowieści. Jednakże nie dane jej było skończyć swojego dzieła, gdyż przedwcześnie zmarła. Patrick Ness został poproszony o dokończenie jej dzieła. Mimo obaw, czy podoła, podjął się tego zadania. Nie łatwo jest przelać pomysły poruszające ludzkie serca na papier. Natomiast oddanie „ducha” innej osoby, jednocześnie nie tracąc własnego ja wydaje się zadaniem niewykonalnym. Jednakże Patrick Ness dokonał rzeczy niemożliwej, nie tylko stworzył powieść – hołd dla zmarłej, ale również poruszające dzieł, które śmiało może pretendować do tytułu arcydzieła.

Ta przejmująca historia trzynastoletniego chłopca, który w rozpaczliwy sposób próbuje uporać się ze świadomością zbliżającej się śmierci matki, została opowiedziana w oszczędnych, prostych, starannie dobranych słowach, które wręcz porażają siłą wyrazu. Mimo tych ograniczeń w powieści pełno jest metafor, niedopowiedzeń oraz przypowieści. Ludzie nie wiedzą, jak rozmawiać o nieszczęściu. O ile nam dorosłym trudno jest zmierzyć się z tym co nieuniknione to co dopiero małemu chłopcu, który praktycznie pozbawiony jest wsparcia.

„Niekiedy ludzie muszą najmocniej okłamywać właśnie samych siebie.”

Są słowa, których się nie wymawia, jest zabobonny lęk przed nazwaniem rzeczy po imieniu, bo to, co powiemy „w złą godzinę”, może ściągnąć katastrofę. W obliczu nieszczęścia mowa nabiera złej mocy, dlatego „złe słowa” oszukuje się milczeniem. Dla chłopca językiem zastępczym będą cisowe opowieści. To one pozwolą mu zbliżyć się do cierpienia matki i zrozumieć własne uczucia. Chłopiec wchodzi w pewien układ z potworem w zamian za wysłuchanie jego trzech opowieści sam musi wyjawić czwartą, skrzętnie skrywaną nie tylko przed całym światem, ale przede wszystkim przed samym sobą. Te proste na pierwszy rzut oka powieści pozwalają zmierzyć się chłopcu z jego obawami a przede wszystkim przygotować go do momentu kulminacyjnego, który będzie uzdrowieniem, swego rodzaju katharsis dla niego jak i też czytelnika.

"Opowieści są ważne (…) Czasami potrafią być nawet najważniejsze. Jeśli tylko niosą ze sobą prawdę.”

Fabuła jest tak skonstruowana, że z wyczuciem wgłębiamy się w świat Conora. Symbolika potwora nie powinna raczej dziwić czytelnika. Jest on ucieleśnieniem emocji , które targają naszym bohaterem, ale również głosem jego podświadomości, która próbuje mu uzmysłowić, że jednak ta historia nie będzie miała szczęśliwego zakończenia. Trudno jest, czytając tę książkę, nie czuć nic, gdyż ona bazuje głównie na emocjach - wywołuje w człowieku niesamowite stany, smuci i zatrważa, ale przede wszystkim oczyszcza.

Warto wspomnieć o elemencie bardzo wzbogacającym treść powieści, czyli ilustracjach. Znakomite, podszyte grozą, czarno- białe ilustracje nie tylko podkreślają klimat książki, ale oddają również stan emocjonalny chłopca. Posępne obrazy zdają się otaczać tekst, czasami otulają go delikatnie a innym razem całą swą koszmarnością atakują czytelnika. Tkwi w nich pewien rodzaj magii, przyciągają, kuszą, intrygują, wgryzają się w naszą świadomość, a gdzieś tam w tle czai się cisowy potwór.

„Siedem minut po północy” to poruszająca, piękna, a zarazem mroczna opowieść o stracie i pocieszeniu, będąca subtelnym studium żałoby. To prawdziwa literacka perełka, mądra, refleksyjna i niebanalna opowieść o życiu, w które wpisana jest strata bliskiej osoby. Ta książka zostaje w pamięci na długo, żłobi głębokie rysy w duszy, uwrażliwia i pomaga zrozumieć coś, co wymyka się ludzkiemu rozumowaniu. Patrick Ness stworzył mroczną, posępną powieść nie tylko o stracie i nieszczęściu, ale także o potworach: tych realnych i tych wyobrażeniowych. Każdy z nas ma wewnątrz własne potwory z którymi musi się zmierzyć. Owszem wewnętrzna walka nie jest łatwa, lecz prawda przynosi ukojenie, bo czasem czyż to co jest nazwane nie jest mniej straszne?

O życiu, stracie … i potworach

Drodzy współczytelnicy są takie powieści, które sięgają głęboko w pokłady ludzkiej duszy. Stanowią emocjonalną bombę, która w momencie eksplozji porusza czytelnika i nie pozostawia go obojętnym. Wreszcie są takie, które po zamknięciu ostatniej strony nie umierają lecz pozostają gdzieś głęboko wewnątrz nas. Definitywnie „Siedem minut po...