Uwielbiam książki (filmy zresztą również), które gdy ktoś zapyta o czym one były, to nie wiem absolutnie od czego zacząć i co właściwie powiedzieć. I takie jest też "Tańcz, tańcz, tańcz" Murakamiego. Z upływem stron niezmiennie miałem przekonanie że w myślach oglądam klasyczny film Lyncha, którego notabene uwielbiam. I myśląc o ewentualnej adaptacji powieści, nie wyobrażam sobie chyba innego reżysera, będąc pewnym już teraz, że film byłby genialny.
Dwa równoległe światy, niecodzienni i charakterystyczni bohaterowie, fikcja mieszająca się z rzeczywistością, atmosfera tajemniczości, najzwyklejsze czynności opisywane w taki sposób, że czytelnik zatrzymuje się na chwilę jakby czytał o procesach nie z tej planety, czy niedopowiedziane zakończenie.
Myślę, że zbierając w jednym miejscu wszystkie interpretacje czytelników, próby tłumaczenia ukrytych znaczeń z owej powieści, powstałaby pozycja o równie bogatej ilości stron co sama docelowa książka, jeśli nawet nie grubsza.

Uwielbiam książki (filmy zresztą również), które gdy ktoś zapyta o czym one były, to nie wiem absolutnie od czego zacząć i co właściwie powiedzieć. I takie jest też "Tańcz, tańcz, tańcz" Murakamiego. Z upływem stron niezmiennie miałem przekonanie że w myślach oglądam klasyczny film Lyncha, którego notabene uwielbiam. I myśląc o ewentualnej adaptacji powieści, nie wyobrażam...