W opinii do "Hrabiego Monte Christo" wspominałem, już o rytuale przejścia. Tym związanym z inicjacją. A dokładnie o jego ukrytym schemacie występującym w dzisiejszych powieściach. Pod warunkiem że potraktuje się je jako kontynuację mitów, tych w które to miały ów schemat zawierać. Przyznam, też że nie jestem jednak zwolennikiem, ciągłego rozpatrywania wszystkiego w jego kategoriach. Schemat, ten jest/może być jednak przydatny, do zrozumienia pewnych aspektów właśnie m.in. literatury. Zresztą rytuały takie nie tylko miały dotyczyć inicjacji młodych ludzi. Miały być też nimi pogrzeby, śluby w ogóle miał się zawierać we wszelkich uroczystościach, związanych z egzystencją człowieka. A co najważniejsze integrować go ze społeczeństwem, ukierunkowując te odpowiednio niektóre negatywne emocje.
I nie bardziej, klasycznego opisu takiego rytuału niż ta powieści. Oczywiście, ukrytego w fabule. Zresztą tytułowa smuga cienia stała się już klasycznym określeniem pewnej, ledwo dostrzegalnej granicy, kiedy następuje pewien przełom w życiu człowieka, związany gł. z wejściem w dorosłość, lub umiejętnością podejmowania samodzielnych decyzji.
A same rytuały, jaki poddawano adeptów były trójstopniowe. I tak jest w powieści. Pierwsza faza, czyli wyłączenia ze zbiorowości zaczyna się kiedy, stary kapitan niczym szaman, członek starszyzny, a może i duch proponuje bohaterowi i skazuje statek na którym jest możliwe objęcie dowództwa. Postać kapitana jest zresztą ciekawie przedstawiona. Statyczna, zagadkowa postać, typowy dla Conrada obraz człowieka, który dużo przeżył i widział na morzach i oceanach, ale pozostał jak gdyby nie wzruszony. Główny jak i narrator bohater powieści oczywiście obejmuje dowodzenie żaglowcem.
W momencie kiedy, już podczas rejsu, przekroczona zostaje pewna granica i cichnie wiatr, rozpoczyna się faza najważniejsza, luminalna. Ta podczas której, inicjowany, przebywa w odosobnionej, magicznie bądź sacralnie nacechowanej strefie, a w której zostaje poddany odpowiednim próbą. Często dość drastycznym. Młody kapitan, objął dowództwo na statku, którego poprzedni kapitan popełnił samobójstwo. Czyli coś nad jednostką wisi, coś złowieszczego, jest naładowany pewną energią, sam jest już też pewną strefą odosobnienia, niczym chatka w ciemnym lesie, ale tu odosobnienie jest pełniejsze. A dodatkowo kłopoty z wiatrem zaczynają się w miejscu, gdzie pochowano poprzedniego kapitana. Jakieś, nie do końca wiadomo moce biorą okręt i bohatera w posiadania. O tego czasu, aż do złapania wiatru młodzieniec, przez kilka dni nie zmruży oka. I będzie musiał znosić utyskiwania oraz niepokojące wymysły pierwszego oficera. Niczym złośliwego demona, kusiciela, mieszkańca zaświatów. Zaiste ciężkie próby, dla człowieka który ma głowie całą łajbę.
Po złapaniu wiatru doprowadzeniu statku na miejsce oraz ponownym spotkaniu się ze starym żeglarzem i decyzją pozostania w morskim rzemiośle, następuje trzecia ostatnia faza ,czyli integracji, ponownego włączenia do społeczeństwa. I chęcią służby dlań.
Tak, można patrzeć na tę powieść, ale nie wyczerpuje to jej możliwości interpretacyjnych. Gównie tych dotyczących bohaterów. Zresztą, pełnokrwiste, niejednokrotnie dość oryginalne postacie to cecha stała w powieściach Conrada. Tak jak ten stary, zagadkowy szyper wysyłający bohatera na rejs. I wiedzący, że podoła temu zadaniu Naprawdę zapada w pamięć.

W opinii do "Hrabiego Monte Christo" wspominałem, już o rytuale przejścia. Tym związanym z inicjacją. A dokładnie o jego ukrytym schemacie występującym w dzisiejszych powieściach. Pod warunkiem że potraktuje się je jako kontynuację mitów, tych w które to miały ów schemat zawierać. Przyznam, też że nie jestem jednak zwolennikiem, ciągłego rozpatrywania wszystkiego w jego...