Rozdziały samej powieści podzielone są pomiędzy trzech bohaterów: Eragona, którego historia staje się coraz bardziej zawiła i od której trudno jest się oderwać; Rorana, kuzyna Jeźdźca, zakochanego w Katrinie (ciekawe czy jej imię ma coś wspólnego ze znanym huraganem Katrina…?), muszącego odczuć trudy bitew, śmierci i strachu; Nasuadę, dowódczyni Vardenów i suwerenkę Eragona, która po przeprowadzeniu swego ludu do Surdy ma obowiązek zmierzyć się z pojawiającymi się na miejscu problemami.
Najmniej interesowało mnie to, co działo się z panią Nasuadą, na szczęście jednak odniosłam wrażenie, że rozdziałów opowiadających o niej było najmniej. Władczyni przez większą część powieści zmagała się z trudnościami typu: jak wyżywić tak dużą grupę ludzi? Co do części, w której głównym bohaterem był Roran, odpowiadała mi ona dużo bardziej. Roran jest odważny, zakochany, konsekwentny i zaprawiony w boju. Dowodzi całej wiosce Carvahall, która wyrusza wraz z nim do Surdy, zmuszona uciekać przed bezlitosnością Galabatoriksa. W rozdziałach o Eragonie czytamy o jego nauce wśród elfów, które są dość niezwykłym ludem, choć przejawiającym sporo podobieństw do tego wymyślonego przez Tolkiena .
Jak można się domyślić, na koniec książki wszyscy trzej bohaterowie spotykają się, by razem walczyć u boku krasnoludów, Vardenów, mieszkańców Carvahall oraz, jak się okazuje, Urgali, które w pierwszej części były przedstawione jako żądne krwi potwory. Podoba mi się ten wątek ze względu na ukryty w niej przekaz co do tolerancji innej „rasy” oraz tego, że Roran w końcu (!) związuje swoje losy z przyszywanym bratem.
Jestem pod wrażeniem przeczytanej przed chwilą książki. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie oczekuję mniej od Christophera Paoliniego ze względu na jego młody wiek podczas pisania powieści, niż od innych pisarzy, ale mam nadzieję, że patrzę na wykreowaną przez niego historię obiektywnym okiem. „Najstarszego” czyta się o wiele lepiej od „Eragona”.

Rozdziały samej powieści podzielone są pomiędzy trzech bohaterów: Eragona, którego historia staje się coraz bardziej zawiła i od której trudno jest się oderwać; Rorana, kuzyna Jeźdźca, zakochanego w Katrinie (ciekawe czy jej imię ma coś wspólnego ze znanym huraganem Katrina…?), muszącego odczuć trudy bitew, śmierci i strachu; Nasuadę, dowódczyni Vardenów i suwerenkę...