Prawdziwy wojownik musi mieć miecz, świadczy on nie tylko o tym, że jest mężczyzną i umie się posługiwać tym narzędziem walki, ale że jest zawsze do niej przygotowany i można nie niego liczyć
w potrzebie, bo stanie w obronie, nie ucieknie, będzie mężnie walczył z przeciwnikiem. Musi to być miecz, który nie tylko dobrze leży w dłoni, bo jest idealnie dopasowany, ale pomiędzy nimi musi być łącząca ich nić porozumienia, iskra, która sprawia, że wojownik
i miecz to jedność, i kiedy wojownik walczy mieczem miecz jest jego integralną częścią i wypełnia wszystkie jego polecenia, słucha się go. Dlatego miecz musi być zrobiony z takiej materii, która nie podda się łatwo, nie złamie, nie ulegnie zniszczeniu, będzie twarda i trwała, wytrzymała i silna. Stworzenie takiego miecza jest więc zadaniem bardzo wymagającym, nie każdy może się go podjąć, a poza tym w świecie Eragona miecz musi być stworzony według określonego rytuału i nasączony całą ilością specyficznych, chroniących go zaklęć i magią, która da mu potrzebną moc. Każdy miecz musi mieć też swoje imię, imię odgrywa zresztą ogromną rolę. Nazwanie kogoś po imieniu, tym jego najprawdziwszym, ukrytym, zasłoniętym przed innymi, jest bowiem oznaką, że oto ktoś ma nad nami władzę, bo zna nasz najtajniejszy sekret. Jednocześnie miecz jest bardzo związany ze swoim właścicielem, rozumie go, czuje, w pełni z nim współgra, co podczas walki jest gwarancją, że nie zawiedzie. Miecz Eragona też otrzymuje swoje imię, które w pradawnej mowie oznacza ogień. I kiedy zostaje ono wypowiedziane miecz rozbłyska światłem i płonie a wtedy jego siła rażenia jest ogromna. Zbliża sie nieuchronna rozgrywka z Galbatorixem, wielkie przygotowania do wojny wiążą się jednak z wielką pracą. Sojusz ras jest zagrożony. Wybuchają zamieszki wśród urgali, żeby ich poskromić Roran musi stoczyć bój z ich przywódca, by udowodnić, że jest silniejszy i należy mu się posłuszeństwo. Nowa królowa Vardenów musi poddać się próbie ran, by pokazać, że jest niezłomna, gotowa na wszystko i jest odważną przywódczynią. Krasnoludy muszą wybrać swego nowego króla a ich wewnętrzne rozgrywki powodują niepokój, w czyje ręce trafi korona, czy to będzie sojusznik ludzi w wojnie czy ktoś kto się od sojuszu odetnie. Mediatorem staje się w tym sporze Eragon wspomagając w osiągnięciu władzy swego przyjaciela i obiecując mu wsparcie i posłuszeństwo. Zresztą to nie jedyny układ, który musi zawrzeć, by doprowadzić do jedności i pokoju wśród sojuszników. Przed Eragonem stanie wiele wyzwań. Bedzie musiał dokonać trudnych wyborów, skłamać i nie ujawnić prawdy, by osiągnąć cel, do którego zmierza. Wraca z Safirą do Ellesmery, siedziby elfów, by tam dokończyć swoją edukację i poznać prawdziwą historię o swoim pochodzeniu. Odkrywa prawdę o swym ojcu, matce i staje się powiernikiem serca serc smoka. Szybko staje sie dorosłym, który wie, że lata dzieciństwa odeszły już bezpowrotnie. Każde nowe doświadczenie, mimo, że trudne, często bolesne, jest jednak dla niego impulsem, by stawać się coraz silniejszym i nie poddawać się smutkowi czy rozpaczy. Wie, że to uczucia, które oznaczają nie tylko słabość ale odbierają nadzieję, a tej, ani jemu nie może zabraknąć, ani tym bardziej tym, którym ma służyć i opiekować się. Ten przyspieszony kurs dorastania zmienia go wewnętrznie. To kolejne spotkanie z Eragonem jest jak zawsze dla Autora okazją do wielu moralizatorskich uwag, które jednak nie są formą napuszonych
i patetycznych frazesów, ale głębokim apelem, wezwaniem do wiary, optymizmu i życia marzeniami, które się spełniają, o ile bardzo tego chcemy i nie poprzestajemy tylko na marudzeniu, że nie da sie, tylko angażujemy się w ich realizacje. Galbatorix jest ciągle daleko, ale jego żołnierze docierają już do zgromadzonej armii, atakują i są prawie niepokonani, bo pozbawieni możliwości odczuwania bólu nie poddają się aż zginą, zabijając nie mających magicznej osłony ludzi. Nasz bohater wie, że zwycięstwo nie będzie łatwe, a zanim ono nastąpi po drodze zginie wielu. To tragiczna ofiara, którą trzeba złożyć, by uwolnić się od znienawidzonego władcy, który zabił tak wiele smoków i ich jeźdźców i zniewolił tyle ras. Eragon jest gotowy do walki, ma miecz, ma potrzebną wiedzę magiczną i umiejętności, ma odwagę i siłę, by obronić swoich najbliższych i ma nadzieję, że zwycięży.

Prawdziwy wojownik musi mieć miecz, świadczy on nie tylko o tym, że jest mężczyzną i umie się posługiwać tym narzędziem walki, ale że jest zawsze do niej przygotowany i można nie niego liczyć
w potrzebie, bo stanie w obronie, nie ucieknie, będzie mężnie walczył z przeciwnikiem. Musi to być miecz, który nie tylko dobrze leży w dłoni, bo jest idealnie dopasowany, ale...