Przeokropna książka. Wcale mi się nie podobała. Nie, nie chodzi o to, że jest zła. Uważam, że jest świetnie napisana i wspaniale oddaje i ducha epoki, i charakter ludzi, których opisuje. Moim zdaniem pani Stachniak przez tą powolną narrację, przez te opisy przemyśleń i nic nie znaczących detali w pełni ukazała beznadzieję tego trójkąta miłosnego. Są to ludzie pogubieni w smutnej historii Polski, w realiach epoki i w swoich uczuciach.

Nigdy nie lubiłam romantyzmu - dla mnie na wskroś durna epoka. A bohaterowie "Dysonansu" są do bólu romantyczni. Autorka zbudowała bardzo wiarygodne portrety swoich bohaterów. Zygmunt Krasiński, może i wielki poeta, ale żałosny człowieczek, skoncentrowany na sobie, lubujący się w swoich cierpieniach i egoistyczny w zaspakajaniu swoich potrzeb. Uwielbia być uwielbiany, sprawia mu przyjemność manipulowanie kochającymi go kobietami. Stworzył w swoim umyśle jakąś chorą wizję koegzystencji żony i kochanki, i nie wiadomo jakim cudem zmusił obie kobiety do grania w jego grze. Że Eliza Branicka na to się zgodziła, to jeszcze rozumiem - młoda, naiwna, egzaltowana. Uległa złudzeniu, że będzie wytchnieniem dla niebieskiego ptaka, że przy nim wiele się nauczy i stanie lepszym człowiekiem. Naprawdę mogę to zrozumieć. Ale żeby Delfina Potocka, kobieta doświadczona przez los, znająca swoją wartość i salonowe gierki, dała się uwieść takiemu romantykowi? On kochał jej cierpienie, nie ją. On własną wygodę stawiał na pierwszym miejscu, nie jej szczęście.

I chyba głównie dlatego nie podoba mi się ta książka, że nazbyt zgodnie z moimi odczuciami i wyobrażeniami opisuje polską emigrację po klęsce powstania listopadowego. Dużo tam pięknych słów, za dużo.
I w uczuciach Krasińskiego też zbyt wiele pięknych słówek, którymi on sam głównie się podnieca. Mam ponurą satysfakcję z tego, że to Eliza okazała się w ostatecznym rozliczeniu najsilniejsza i najodważniejsza z całej tej trójki.

Jeżeli obiektywnie oceniałabym książkę, powiedziałabym, że jest świetna, zwłaszcza ukazanie cierpienia matki po stracie dziecka, opis wizyty u zębnika, czy rozterek młodej panienki na wydaniu. Ale oceniam tę historię subiektywnie, a że takie układy irytują mnie, twierdzę, że jest okropna. Wyciągając średnią z mojej niechęci i z podziwu dla sposobu napisania powieści, który tą niechęć wzmaga, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że książka jest dobra i ktoś, kto lubi tego typu utwory, powinien po nią sięgnąć.

Przeokropna książka. Wcale mi się nie podobała. Nie, nie chodzi o to, że jest zła. Uważam, że jest świetnie napisana i wspaniale oddaje i ducha epoki, i charakter ludzi, których opisuje. Moim zdaniem pani Stachniak przez tą powolną narrację, przez te opisy przemyśleń i nic nie znaczących detali w pełni ukazała beznadzieję tego trójkąta miłosnego. Są to ludzie pogubieni w...